Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1935, Síða 88

70
Tímarit Þjóðrœknisfélags íslendinga
reköldum mannfélagsins upp til
þeirra, er síðar skipuðu æðstu sæti
þjóðfélagsins. — Og ýmislegt gekk
nú á, því þarna voru margir dreng-
ir “glaðir ok reifir.” — Eg hélt
mér utan við alt, sem kallast gat
félagslíf, sumpart af því eg liafði
ekki geð í mér til að taka þátt f
ýmsu, er þar fór fram, og svo af
því að eg var sjálfur gleðisnauður.
í einrúmi var eg að reyna að sæ+ta
mig við orðinn lilut, feta mig ó-
fram liugsanalega, smástígur og ó-
viss, en skelfing var það oft erfið
ganga. Hugurinn liafði líka .svo
lítið svið, til að reika um, og snér-
ist þessvegna of mikið um sjálfan
mig. Eg hamaðist við vinnuna,
því með sjálfum mér ákvað eg
samt að verða ekki að mannleysu
og ræfli. Eg stóð og mokaði dag
eftir dag og reyndi að kasta burtu
einhverju af sortanum úr sál minni
með liverri rekufylli. Og á vissan
hátt tókst mér það.
Þá byrjuðu fyrst að gjöra vart
við sig spurningar í liuga mér
viðvíkjandi flutningi okkar Islend-
inga hingað vestur um haf, —
hvaða þýðingu hann mundi hafa
fyrir manngildi okkar og orðstír,
hvort við mundum ganga liér á
mála sem frjálsbornir menn eða
skipa bekk með þýjum.---------
En svo alveg að óvörum beind-
ist hugur minn inn á aðrar braut-
ir um tíma. Þarna vildi mér það
lán til að kynnast manni, sem veitti
heilbrigði og nýju lífi inn í hugs-
analíf mitt, opnaði fyrir mér ó-
þekta veröld og benti mér inn á
lönd lista og fegurðar, — lönd, sem
eg að vísu hafði haft óljósa löngun
og þrá eftir að kynnast, en voru
mér eins fjarlæg og stjörnurnar.
Það var rétt fyrir liendingu, að
eg komst í kynni við þenna mann,
því hann vann við annað, með öðr-
um hópi manna. En eg liafði séð
lionum bregða fyrir þar, og ef til
vill var það prúðmenska lians, sem
dró athygli mína meira að honum,
•en flestum öðrum, sem eg þó oftar
sá og umgekst. Kannske líka ein-
hver innri rödd hafi hvíslað að
mér, að þarna væri óvenjuleg sál á
ferðinni.
Einn sunnudagsmorgun var eg
á rölti úti við einn míns liðs, og þá
mætti eg honum fyrst augliti til
auglitis. Hann kom þar á móti
mér klæddur léttum sumarfötum,
og mér þótti maðurinn aðlaðandi.
Iiann sá- víst eitthvað í svip mín-
um, því liann stanzaði við og sagði
brosandi á íslenzlru: — Góðan dag-
inn — þetta er fagur morgun. —
Bg tók kveðju hans, en hálf-gapti
af undrun og spurði: — Ert þú Is-
lendingur ?—
—Já, og eg' hefi vitað æði tíma
að þú ert landi. —
—Hvernig? — spurði eg.
—Heyrt það á mæli þínu. Eg
liefi lieyrt þig bregða fyrir þig ís-
lenzku þegar þér hefir legið á
kröftugum orðum. — Og svo berðu
það greinilega með þér, af hvaða
kyni þú ert kominn, — bætti hann
fljótlega við.
Við töluðumst nú við æði lengi,
og þarna um morguninn byrjaði
.sú þægilega vinátta, er hélzt okkar
á milli alt sumarið. Eg lét ekkert
tækifæri ónotað, að ná honum í
samtal, því eg fann fljótlega, hvað