Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1935, Síða 104

86
Tímarit Þjóðrœknisfélags Islendinga
þess, að hann gjörði minna útsýnið
frá húsinu og skygði með öllu á
bæinn. — 0g ekki þótti mér húsið
að neinu leyti fallegra að innan en
utan. Þar voru að sönnu mörg
herbergi, bæði uppi á loftinu og
eins niðri, en þau voru öll í eyði og
tóm, nema aðeins þrjú, sem hjónin
liöfðu til afnota. Og í þeim þrem-
ur herbergjum var alt að sjá mjög
gamalt og fátæklegt, en þó hreint
og fágað.
Ekki vantaði það, að vel og alúð-
lega var tekið á móti mér. Os-
walds-hjónin voru glaðleg og við-
mótsþýð, og reyndu á allar lundir
til að láta mér líða vel. Og fram-
koma þeirra gagnvart mér var á-
valt eins, allan þann tíma, sem eg
var hjá þeim, alt af sama alúðin,
sama nærgætnin, sama glaða og
þýða viðmótið. Þau voru bæði kom-
in á efri aldur, voru um sextugt
eða eldri. Herra Oswald var lítill
maður vexti, haltur og gekk við
staf; og gamla konan var grönn
og mög'ur og veikluleg. — En frá
því fyrst að eg steig fæti inn fyrir
dyrnar á húsi þessara góðu, öldr-
uðu hjóna, og þangað til að eg fór
þaðan, þjáðist eg af sterkri og
brennandi heimþrá, en þó mest
fyrstu tvær vikurnar, sem eg var
þar. 0g eg man, að eg vmpraði á
því við Mark Miller, þegar hann
kvaddi mig (morguninn eftir að eg
kom í þetta skuggalega liús), að
mig langaði til að fara aftur lieim
með honum. En það vildi hann
auðvitað ekki lieyra. Og svo lagði
ann af stað lieim.
Eg lield að gömlu hjónin liafi
orðið þess áskynja, strax fyrsta
daginn, sem eg var lijá þeim, að
mér leiddist, þótt eg reyndi af öll-
um mætti til að leyna því. Þau
skildu aldrei við mig þann dag,
voru alt af til skiftis að tala við
mig og sýna mér, hvað eg ætti að
starfa. Þau áttu einn liest og tvær
kýr og nokkra alifugla, sem eg átti
að gæta; og á bak við húsið var
allstór matjurta-garður, og þar
var nóg til að gjöra. — Iierra Os-
wald þreyttist aldrei á að láta mig
heyra kvæði eftir skozku skáldin:
Robert Burns, James Hogg og
David 'Sillar. IJann kunni heil
kynstur af þeim kvæðum utanbók-
ar. En þau voru flest á skozkri
mállýzku, sem eg átti örðugt með
að skilja, og liafði eg því ekki
mikla skemtun af að heyra þau
flutt. En gamla konan talaði oft
og einatt við mig um son sinn,
Robert, og sýndi mér ýmsa muni,
sem hann átti, þar á meðal nokkur
leikföng, sem hann liafði geymt
frá því, að liann var lítill drengur.
“Þetta eru barnagullin drengs-
ins míns,” sagði hún, þegar lmn
sýndi mér leikföngin; “liann var
ætíð góður og hlýðinn drengur, og
liann verður æfinlega ráðvandur
og góður drengur. En nú er liann
á sjónum, Guð blessi hann og varð-
veiti liann!”
Og mér fanst meiri hugléttir í
því, að lilusta á hennar tal, lieldur
en á tal mannsins hennar, sem auk
þess talaði með enn þá skozkari
hreim en hún. Eg þóttist vita, að
hugur hennar og hjarta væri alt af
stöðugt lijá Robert (drengnum
hennar), sem henni var svo kær.
Eg var viss um það, að hún þráði
heimkomu lians eins mikið og eg
þráði að komast lieim til mömmu