Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1949, Blaðsíða 41

FRÁ ÝMSUM ÁTTUM
39
ef á hann var yrt, og líta alt og alla
alvarlegum rannsóknaraugum, gerð-
ist hann skrafhreifinn og síkátur,
og það var eins og eitthvert nýtt
ljós í sál hans leiftraði nú í skæru,
skáhöllu augunum hans. — Litli,
guli útlaginn var loks kominn í
mannheima.
Hjúkrunarkonan var enginn við-
vaningur. Að líkinclum hafði hún
stundað svo hundruðum sjúklinga
skifti, og var því varla nýlunda
fyrir hana að sjá sjúkling ranka við
sér eftir því, sem hann hresstist og
óx meira lífsþrek. Því vaknaði for-
vitni hjá mér, þegar ég sá þá ást og
blíðu, sem lýsti upp augu hennar. í
hvert sinn sem hún leit á drenginn.
Og af því við vorum vel kunnug,
sló ég upp á því í spaugi, að hún
segði mér hvað það væri í fari litla
Kínverjans, sem töfraði hana. Hún
svaraði því til, að væri um nokkra
töfra að tala, ættu þeir skylt við ó-
ráð Mings, en um óráð sjúklinga
væru hjúkrunarkonur nauðbeygðar
að halda sér saman. Ég kvaðst kunn-
ugur þeim kreddum, en hélt það
kæmi varla að sök, þó hún breytti
ut af reglunni í þetta skifti, og hún
félst á það.
Það sem fyrst vakti athygli henn-
ar á Ming var eitthvert hugarstríð
sem hann virtist eiga í, eftir að hann
raknaði fyrst úr rotinu. Fyr hafði
bann ekki fengið rænu, en hann
brópaði: „Nei, nei! Ég vil ekki vera
bvítur!“ Og þetta endurtók hann oft,
au þess bæri á nokkru óráði á hon-
um. f>ag var engu líkara en
hann væri að berjast móti töfrum,
sem hann óttaðist að breyta mundu
börundslit hans. Og svo ásótti þessi
ófti hann, að hann fékk ekki frið,
fyr en hann hafði, oftar en einu
sinni, séð með eigin augum, að hör-
und hans bar sinn náttúrlega lit.
Það mun ósjaldan koma fyrir, að
draumsýnir sjúklinga, sem óráð
hafa, festast á minnið. En af því
þetta innfall Mings var svo sérkenni
legt, vakti það hnýsni hjúkrunar-
konunnar. í fyrstu varð henni lítið
ágengt; en þegar hún hafði unnið
traust sjúklingsins, gerðist hann op-
inskárri. Og loks þóttist hún hafa
grafist fyrir hvað olli ótta drengsins.
Að hverju leyti sá ótti átti upptök
sín, í óráði sjúklingsins, eða heil-
brigðri ímyndun barnsins, verður
ekki gert út um. Hvernig sem því
er varið veiddi ég síðar ýmislegt
upp úr Ming litla, sem bar saman
við þá blekking, er hann hafði orð-
ið fyrir, í svefni eða vöku, eins og
hjúkrunarkonunni sagðist frá:
Þeir Ming og Alec eru áhorfendur
að knattleik hvítra drengja, þegar
Alec gengur í hópinn og krefst að
hann fái að taka þátt í leiknum.
Drengirnir verða óðir og uppvægir.
Kalla Alec mórauðan villimann, sem
ekki ætti að láta sjá sig meðal hvítra
manna. Alec kveðst taka þátt í leikn-
um, ef sér svo sýnist; það komi eng-
um við hvernig húð hans sé lit. —
„Lemjum hann. Berjum kvikindið“,
æpa drengirnir, ráðast að honum og
fella hann. Svo halda þeir honum
flötum og kalla á Ming, rétta hon-
um knatttré og skipa honum, að
berja á stallbróður sínum. Ming er
yfirkominn af hræðslu. Segist vera
mislitur eins og Alec og geti því ekki
hlýtt skipan þeirra. Þá reka þeir
hvítu upp skellihlátur og æpa,
„Ming er hvítur. Ming er hvítur;
Sérðu ekki, Ming, að þú ert hvítur,