Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1949, Blaðsíða 62

60
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
gafst oss hans dýrð, og trú á land
og þor.
Fuglinn, er sumri söng, á vœngjum
þöndum,
svifinn er heim í lands síns blessað
vor.
Hljómbrimið þagnar. Hrannir tóna
falla,
hljóðnaðir söngvar. Ströndin auð og
köld.
Lognsærinn djúpi geymir eilífð alla
ókveðnu lögin bak við heyrnarvöld.
Bergmálið eitt um stuðlabergsins
stalla,
strengleiki þína kveður nýrri öld.
Friðarins skuggar faðma daginn
langa,
fellur á bœn í djúpin kveldsól
hljótt;
Vögguljóð sofa. Svefnsins liljur
anga;
Sveinbjörn í móðurskauti hvílir
rótt,
Lotningin tekur landið alt til fanga,
Ijúflingur þess er býður góða nótt.
Lengi mun hlýða’ á hjartslátt þinna
óma
hugfangin þjóð í íslands klettasal.
Ásýnd þín heið sem hugsun barnsins
Ijóma,
hljómur þinn lag, er framtíð sigra
skal.
Landið þitt geymir lífs þíns helga
dóma;
lofsöngvar þínir fylla borg og dal“.
Þegar ljóðum Þorsteins verður
öllum safnað saman og þau gefin út
í einni heild, þá mun það viður-
kent af flestum að þar sé um býsna
auðugan garð að gresja. — Og þeg-
ar fegurstu ljóðperlurnar verða
valdar úr kvæðum bestu íslensku
skáldanna, þá verður þar á meðal
kvæði Þ. Þ. Þ. um Sveinbjörn tón-
skáld látinn. Þar er um djúpan,
hrífandi, háleitan og fagran skáld-
skap að ræða.
Ég get ekki skilið við þessi orð
án þess að minnast á tvent í verk-
um Þorsteins, sem ég hefi hvergi
heyrt né séð minst á af þeim, sem
um hann hafa rætt eða ritað:
Sem betur fer er nú svo komið
að fullkomin vinátta, samvinna og
hlýhugur ríkja á meðal íslendinga
austan hafs og vestan. Milli þeirra
hafði átt sér stað talsverður sárs-
aukakendur misskilningur og skort-
ur á bróðurlegum tilfinningum í
gamla daga. Sumu eldra fólkinu
heima hafði skilist að ævintýra
löngun og skortur á ættjarðarást
hefði átt mikinn, eða jafnvel mest-
an þátt í vesturferðunum, án þess að
þeir sem burt fluttu hefðu verið
knúðir til þess af erfiðum kringum-
stæðum. Þetta misreiknaða dæmi
hefir Þorsteinn reiknað svo rétt og
skýrt í fyrsta bindi af „Sögu fslend-
inga í Vesturheimi“, að nú ríkir þar
lítill eða enginn misskilningur leng-
ur. Það er viðurkent af öllum nú að
harðæri og aðrir óþolandi erfiðleik-
ar knúðu fólk af landi burt til þess
að bjarga lífi og líðan, en að þetta
sama fólk elskaði ekkert minna
land sitt og þjóð en hitt, sem heima
sat. Fyrir þann þátt, sem Þ. Þ. Þ.
átti í því að leiðrétta þennan mis-
skilning, á hann skilið þakkir og
viðurkenning. Hitt atriðið er í sam-
bandi við það merkilega verk, sem
hann hefir leyst af hendi með samn-