Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1949, Qupperneq 79

BÆKUR
77
ert vilst af réttri leið — aðeins orð-
ið þreyttur eða lasinn og lagst fyr-
ir. Ég hlustaði á samtal pabba og
hans um, hvernig heppilegast væri
að berast fyrir úti í hríðarbyljum —
algengt umræðuefni í vetrarveðrum
á þeirri tíð. Pabbi hélt því fram,
að best væri að grafa sig í fönn,
þ. e. búa til lítið snjóhús og hafast
þar við. En Pétur sagði það hættu-
Jegt, betra að láta fenna yfir sig og
smáfæra sig svo upp. Og það hafði
hann gjört. Aldrei heyrði ég neitt
um reimleika út af fráfalli Péturs,
og eru það víst alt seinni ára smíð-
ar. Enda var hann mesti hæglætis
og gæðamaður.
Sigbjörn á Mel hefði haft næg-
an tíma til að komast heim, ef hann
hefði ekki stansað í fjárhúsunum,
eftir að hann kvaddi í bænum. Hann
var líka á réttri leið. En honum
hafði orðið á sú óviska, að spretta
brókum í hríðinni og orðið svo kalt,
að hann kom ekki að sér fötunum
aftur. Ég veit með vissu, að sumir
Heiðarbúar voru oft á ferð í eins
hörðu veðri og slörkuðust af.
Þrjár eða fjórar persónur heyrði
ég getið um, sem úti hefðu orðið á
fyrri tíð en ekki eru nefndar í þess-
ari sögu. Því miður hefi ég gleymt
nöfnunum, nema einu. Það var fyr-
ir öskufall, að Ingibjörg kona Jóns,
sem nefndur var Sólgangur, lagði
að vori til neðan af Jökuldal og
UPP í heiði. Vorleysing var mikil,
°g hafði Háreksstaðakvíslin brotnað
UPP um daginn og ruðst fram með
krapa og jakaburði. Daginn eftir
sást gulur hundur á bakkanum aust-
au við ána. Einum eða tveim dög-
uru seinna kólnaði í veðri og setti
svo undan, að kvíslin var fær á
.iakastíflum. Var þá farið að vitja
um hundinn, og lá hann þá mjög
máttfarinn yfir líki Ingibjargar
austan í lágum mel, sem eftir það
var nefndur Ingibjargarmelur. Hét
hann svo seinast þegar ég vissi til.
Á þeim árum sem Guðmundur og
Þorgerður voru á Rangárlóni, lagði
unglingspiltur upp þaðan eða frá
einhverjum öðrum bæ í innheiðinni
á leið til Háreksstaða. Lognsnjór
féll um daginn, og var víst ekki vel
ratbjart, og kom drengurinn ekki
til skila. Innan við sandinn, miðja
vegu frá Háreksstöðum til Lindar-
sels, er eða var sandtorfa, sem virt-
ist lík húsgrunni. Gæti þar hafa
verið stekkur eða fjárhús í forna
tíð. Þar átti að vera reimt. Uppi í
hálshlíðinni, rétt fyrir vestan sand-
torfuna, var allmikið eggjagrjót,
sem vindur og vatn höfðu blásið og
þvegið sandinn og mölina úr. í þess-
ari urð fanst lík drengsins, og þótt-
ust menn sjá meiðsli á. Guðmundur
var einn þeirra, sem leitaði, og fór-
ust honum þannig orð við pabba
síðar: „Hann var allur blár .og mar-
inn. Og þau björg, sem þar voru
saman færð! Það var ekki einleik-
ið!“
Ég sat yfir kvíám í Lindarsels-
landi frá 8 til 14 ára aldurs — hýsti
þær stundum í bæjartóftinni í þoku
og rigningu — en á heimleið hrukku
ærnar tíðum af leið, þegar ég rak
þær yfir sandtorfuna, og datt mér
þá í hug sagan og varð ekki um sel.
Aldrei þorði ég samt að segja frá
því. En skælandi labbaði ég stund-
um í yfirsetuna, þegar grátt var í
lofti. Seinna komst ég að því, að
ærnar hrukku við, þegar titlingarn-
ir, sem heima áttu í urðinni, flugu
út þaðan. Það var allur reimleikinn.