Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1956, Qupperneq 55

PLÚTUS
37
un höfundarins tók yfir alla skap-
aða hluti á himni og jörð. Hafði
honum boðist prófessorsembætti við
ýmsa háskóla, en hann einsett sér
að hverfa heim og helga líf sitt
Samson & Co.
uÞað er líkt Steina litla, að fórna
frægðinni, til að mega létta byrð-
inni á föður sínum.“ — Og Sam-
sonítur rifjuðu upp gamlar endur-
toinningar um gjafmildi og góðverk
Steins litla og móður hans, og gerðu
sór vonir .... „Barnið er faðir
niannains" .... „Maðurinn er barn,
aðeins stærri vexti“ .... „Sjaldan
fellur eplið langt frá eikinni“ . . . .
það lá við uppvakning, en varð
ekki af . . . . Enginn fékk ástæðu til
að þakka guði og Samson fyrir gjaf-
lrnar. Þeir Samsonfeðgar voru á
einu máli um það, að Samson & Co.
Væri ekki líknarstofnun. Eftir heim-
°niuna rýmkaði þó hagur manna
að því leyti, að nú gátu menn tekið
meira út í reikning en áður; þ. e. a. s.
heL sem eitthvað áttu til að gefa í
Þant, og verzluðu einungis við Sam-
aen ^ Co. Af þessu leiddi það, að
rir bissnesmenn bæarins fóru á
ausinn. En þá kom Samson & Co.
bjargaði þeim, með því að kaupa
a út fyrir nokkur sent í dollarnum.
lns keypti félagið allflestar eignir,
sfm bærinn og sveitin seldu fyrir
st&f^ ^ó^tust Samsonítar sjá hvert
_e ndi, 0g kom urgur í þá. Enn
ga Ust þeir þó að fyrirtækjum Mr.
amsons; en aðdáunin var nú
remjublandin og kaldranaleg.
^ginlega var ekki hægt að bendla
^arnson við fyrirtækin, heldur
je ms°n & Co., dauðan og ópersónu-
skv^ ^ut> sern ekkert átti lengur
við Stein gamla, Steina litla,
Mr. og Mrs. Samson og lífið í Stein-
húsum. Það gat varla heitið, að
feðgarnir kæmu fram sem persónu-
gerfingar, þá sjaldan Samsonítar
urðu á vegi þeirra. Til þess áttu
þeir of annríkt og höfðu um of
margt og mikilvægilegt að hugsa.
Og svo samrýmdir virtust þeir, að
bæarbúar litu á þá sem einn mann
og greindu sjaldan milli föður og
sonar. í umtali urðu feðgarnir einn
ógurlega, skelfilega mikill Mr. Sam-
son, sem ekki varð aðgreindur frá
undrastofnuninni, Samson & Co.
Eina manneskjan, sem sá þá, sem
menska menn, en ekki einskonar
reikningsróbota í brjálaðri kaup-
sýslu, var Fóstran. Hún var enn
ráðskonan og þó aðalverkefni henn-
ar væri að halda húsinu hreinu og
hafa eftirlit með Steini gamla, kom
fyrir, að hún varð að taka á móti
feðgunum um eða eftir miðnætti og
seðja hungur þeirra. Yfir þessum
kvöldmáltíðum ræddu þeir stund-
um hugðarmál sín og varð Fóstran
sjaldan þess vör, að þeim bæri neitt
á milli. Ef minst var á sinnuleysi og
ráp Steins gamla, voru þeir á eitt
sáttir. Hann var vandræðaskepna,
síðan hann hætti að sinna garðin-
um . . . Fóstran bar ekki ábyrgð á
því, þó hann yrði úti einhverja
nóttina . . . Karlinn væri bezt kom-
inn á hæli . . . En mikilvægari mál-
efni kölluðu að . . . Það drógst, að
koma Steini gamla á hæli eða annan
óhultan stað . . . Aðeins í einu at-
riði, varð Fóstran þess vör, að feðg-
arnir voru ósammála. Mr. Samson
þótti sonur sinn keyra alt of hart og
gáleysislega. Oftast fóru þeir sinna
ferða, hvor í sínum bíl; og Mr. Sam-
son gat ekið með hægð og gætni,