Heimilisritið - 01.12.1948, Blaðsíða 28

þar sem flestir þjófanna komu
frá hinum fjölmenna skara föru-
manna, mátti það til sanns veg-
ar færast, að yfirvöldin lifðu af
betlurunum. Vissasti vegur til
frama og kóngsins náðar var að
hengja sem flesta misindismenn.
Ástandið hafði löngum verið
slæmt á Vesturlandi og föru-
mannaskararnir voru um skeið
fjölmennari þar en víða annars-
staðar. Gísli bóndi hafði ekki
farið varhluta af ágengni föru-
mannanna. Þeir höfðu oft knúið
dyr hans. Ilann útbjó voldugar
læsingar á öll sín hús, því að
hver er sjálfum sér næstur og
ekki sízt þegar hart er í ári.
Hann hafði litla löngun til þess
að auka skara betlaranna með
sjálfum sér og konu sinni. Auð-
vitað varð hann illa liðinn fyrir
þetta, því að tal presta um að
sýna kristilegan kærleika hafði
haft áhrif á fólk, og margir álitu
að þar sem Gísli og kona hans
voru barnlaus og sæmilega stæð,
hefðu þau skyldu til að víkja
einhverju að nauðstöddum. Það
var skylda hvers kristins manns,
eins og það líka var skylda að
refsa þeim er ekki þekktu mis-
muninn á mínu og þínu.
Það var almannamál að Gísli
væri alveg óvenjulega nískur. .. .
Jú, það mátti ef til vill til sanns
vegar færast, ef það er níska að
vera gætinn og hugsa um það
eitt að sjá sjálfum sér farborða.
Á bæ sínum átti Gísli skemmu
eina rammlega læsta, þar sem
elcki einu sinni kona hans fékk
leyfi til að koma. Það voru járn-
stengur fyrir gluggakrílinu og
hurðin var úr þykkri eik, svo að
það var ekki heiglum hent að
komast þangað inn. Gísli vildi
hafa skemmu sína fyrir sjálfan
sig, og kona hans hafði ekki
minnstu ástæðu til að álíta sig
afskipta, því að hann hafði jafn-
an látið hana fá allt sem hún
þarfnaðist við búsýsluna. Mað-
ur gat ekki farið fram á minna
en að fá að hafa dálítinn laun-
kofa út af fyrir sig, þar sem
maður gæti verið í friði með
hugsanir sínar. Gísli sat oft tím-
unum saman í útibúri sínu.
Stundum opnaði hann eina af
hinum járnslegnu kistum, sem
stóðu þar inni. Hann fór gæti-
lega að öllu, rétt eins og hann
væri þjófur í sínu eigin húsi, og
gægðist rétt aðeins niður í kist-
una. Það var svo sem enginn hé-
gómi sem hann geymdi í kistum
sínum; reyktir, þverhandar-
þykkir magálar, hryggjarliðir,
tólgarskildir, smjör, ostur og
allt, sem nöfnum tjáir að nefna.
Guð veri lofaður að maður átti
eitthvað til og þurfti ekki að
horfast í augu við hungurvofuna
á degi hverjum! Það voru næg-
ar áhyggjur aðrar. Enginn vissi
26
HEIMILISRITIÐ