Heimilisritið - 01.11.1949, Blaðsíða 30

hjónabandinu. Að sjálfsögðu
vilja þær ekki giftast ruddaleg-
um slánum, en eiginmaðurinn
verður hinsvegar að vera þess
umkominn að taka að sér for-
ystuna, þegar vanda ber að
höndum. Þótt hann sé hvers-
dagsgæfur og prúður í um-
gengni, nægir það ekki. Þegar
á bjátar verður hann að sýna, að
hann sé fær um að ráða fram úr
vandanum“.
Eg gat ekki þrætt fyrir, að
hún hafði mikið til síns máls. Ég
hef aldrei talist til sterku mann-
anna, eða þeirra, sem ráðin
höfðu. Eg þekkti vel þá mann-
tegund. Þegar í skólanum voru
það ákveðnir strákar, sem höfðu
forystuna í öllum strákapörum
og hundsuðu alla aðra, ef þeim
bauð svo við að horfa. Það var
aðeins vegna þess, að þeir voru
búnir þeim merkilega hæfileika
að' geta tranað sér fram og sagt
öðrum fyrir verkum. Ég hef aldr-
ei haft aðra að fótaþurrku, nema
þá hann Martein héra, og það
ekki svo að tali taki.
Marteinn var enginn vesaling-
ur, en hann reyndi alltaf að
forðast að lenda í slag, ef hann
var hræddur um að verða und-
ir, lét heldur undan og gerði
eins og honum var sagt. Ef leika
átti á einhvern kennarann, var
Marteini venjulegast falið að
framkvæma hættulegasta hluta
verksins, og ekki þurfti að efa,
að Marteinn framkvæmdi þær
fyrirskipanir, sem honum voru
gefnar, út í æsar. Hann gat bara
aldrei látið sér detta neitt í hug
sjálfum. Strax fyrsta daginn,
sem við vorum í skólanum,
hlaut hann héranafnið, og það
nafn hæfði honum vel.
Hérinn er nú tannlæknir bæj-
arbúa, og með okkur hófst brátt
góð vinátta. Honum var vel til
mín vegna þess að ég lék hann
ekki eins grátt og ódælli strák-
arnir. Og mér var vel við Mart-
ein vegna þess að gagnvart hon-
um fann ég til styrkleika míns
og gat farið með hann eins og
mér sýndist.
EN ÉG ÆTLAÐI að segja
ykkur frá Bellu.
Bella er merkileg stúlka. Hún
er grönn og björt, og ég hef aldr-
ei séð jafnstór blá augu í nokk-
urri annarri manneskju. Mér
finnst mér í lófa lagið að vera
allt í öllu, þegar við erum sam-
an, en þó er það svo, að hún sér
um allt, sem sjá þarf um.
Bella er gjaldkeri hjá stærðar-
fyrirtæki, og á hverjum föstu-
degi sækir hún margar þúsundir
króna í bankann; það eru laun-
verkamannanna. Ég hef oft set-
ið um hana, þegar hún hefur
komið gangandi með litlu,
svörtu töskuna undir hendinni.
28
HEIMILISSITIÐ