Heimilisritið - 01.11.1949, Blaðsíða 63

Það komu fyrir stundir, áður en dag-
ur rann, er Fergusi fannst, að hann
sjálfur, Chard og konan í rúminu, væru
persónur í martröð. Ljósmóðurinni brá
fyrir í vitund hans svo og Phelps Dun-
stan, sem sat hjá tengdamóður sinni
grátandi í biðherberginu.
FRÚ DUNSTAN hafði fengið
grænu pillurnar fyrir skömmu. Fergus
vissi, að stunur hennar voru nú ósjálf-
ráðar, hún fann ekki lengur til sárs-
auka. Nokkrum tímum síðar var hún
flutt í stofuna við hliðina á fæðingar-
herberginu. Enn var beðið — enda-
laus bið . .. Læknarnir skiptust á að
fara fram og hvolfa í sig úr kaffibolla.
Rétt á eftir fóru hjúkrunarkonurnar,
sem höfðu verið á vakt alla nóttina,
og aðrar komu í staðinn og stóðu við
hiið hinna áhyggjufullu lækna.
„Hún er ung“, hvíslaði Chard von-
góður, „hún virðist Iíka vera nokkuð
harðger“.
„Nú á tímum deyr aðeins ein kona
af þúsundi af barnsburði!“ hugsaði
Fergus. „Hvers vegna skyldi Nathalia
Dunstan þurfa að v^ra þessi eina?“'
Hún skyldi ekki verða það — ef það
stóð í valdi hans og duglega læknisins,
sem var við hlið hans, að koma í veg
fyrir það. Þeir gátu í sameiningu gert
allt það, sem Britton hefði gert, ef hann
hefði verið viðstaddur.
„Færið hana inn í skurðstofuna",
sagði hann loks, ákveðinn á svip.
Litli hópurinn var í skurðstofunni til
hádegis daginn eftir. Þegar Fergus eftir
á renndi huganum yfir hvert smáatriði
í sambandi við fæðinguna, gat hann
ekki annað séð en allt, sem átti að
gera, hefði verið gert. Hann vísaði á
bug öllum ákærum, sem höfðu leitað
á hann í sálarstríði hans. En aldrei
myndi hann gleyma unga, nábleika
andlitinu á skurðarborðinu.
„Segið manni hennar og móður“,
sagði hann að lokum sljólega við hjúkr-
unarkonuna, sem næst honum stóð,
,,nei, ég skal annars gera það sjálfur ..
Ósjálfrátt tók hann eftir skjálfandi
vörum . hjúkrunarkonunnar og hugsaði
forviða: „Hún er líka mannleg, hún er
hrædd við — dauðann“.
Er hann hafði farið úr og þvegið
sér um hendurnar, gekk hann út úr
skurðstofunni.
Yfirhjúkrunarkonan leit upp frá verki
sínu við borðið.
„Móðir hennar hefur sofið nokkra
tíma, en maðurinn situr og drekkur
úr hverjum kaffibollanum á eftir öðr-
um“. Og nú var sem hún fyrst tæki
eftir sorgarsvipnum á andlitj Fergusar.
Hún flýtti sér að spyrja: „Er barnið
fætt, Wyatt læknir?"
„Já, andvana. móðirin er líka dáin“.
Þegar hann opnaði hurðina, hugsaði
hann um það, að þetta væri erfiðasta
stund lífs síns. Hann hafði séð gamlan
mann deyja við svæfingu — gamlan
mann, sem aldrei myndi hafa fengið
bata, þótt hann hefði lifað af svæfing-
una, hann hefði dáið þjáningarfullum
dauða af krabba í hálsi.
Hann hafði líka séð fjórtán ára gamla
móður deyja af barnsburði, og hann
hafði álitið dauða hennar vera líkn, af
því að hann þekkri sögu hennar. En
þetta var í fyrsta skipti, sem einn af
hans eigin sjúklingum, sem hann bar
ábyrgð á, dó ... (Frh. í næsta hefti).
HEIMILISRITIÐ
61