Heimilisritið - 01.11.1949, Blaðsíða 50

æslamnar um líf hins káta ekk-
ils rættist elcki á þann hátt, sem
hann hafði vonað. Honum fannst
hann útslitinn, og þjáningar-
drættirnir í andlitinu hurfu ekki
þótt hann reyndi að brosa.
En hann vildi brosa, hann
vildi fá sín laun — og eftir þrjá
mánuði fann hann hana. Ein-
mitt slíka stúlku, sem hann
hafði dreymt um í öll þessi ár,
einmitt slíka stúlku, sem hann
hafð'i þolað helvítiskvalir til að
eignast. Kornung, ljóshærð,
spengileg eins og dansmær, en
fáguð og prúð í framkomu.
Hann elskaði hana frá fyrstu
sekúndu, og hún hafði gefið hon-
um von, strax fyrsta kvöldið.
Hann myndi hafa kvænzt
henni, hefði hann ekki verið svo
heppinn að sjá í gegnum hana
— á síðustu stundu.
Plann dvaldi í stóra baðgisti-
húsinu, aðeins hálfa mílu frá
sveitasetri sínu, og einn dag kom
hann akandi, alveg óvænt, til að
sækja hana í bílferð um strönd-
ina. Hún hafði ekki verið í gisti-
húsinu, og hann settist til að
bíða bak við stóra sólskýlið á
gistihúsinu.
Og þá hafði hann allt í einu
heyrt rödd hennar —; hún kall-
aði til vinstúlku sinnar, og þeg-
ar hann gægðisrt, án þess að þær
sæu hann, sá hann þær báðar
í sólskýlinu. Þær sátu og nutu
48
sólarinnar. Vinstúlkan var há
og grönn — og hann • tók eftir,
að hún hafði stóran, brúnan
fæðingarblett á vinstra læri.
Hann vildi ekki liggja á hleri,
en allt í einu heyrði hann skæra
rödd hennar: „Skilurðu Sólveig,
hann er vellríkur“.
Vinstúlkan með fæðingar-
blettinn lagðist á bakið á græn-
an segldúkinn í sólskýlinu og
hló.
„Þú ert líka alltaf svo hepp-
in“, sagði hún. „Eg var óheppin
með minn — þú veizt, stóreigna-
manninn, sem ég talaði um í
gær. Hann er farinn án þess að
segja orð, svo ég verð' að fara
að líta í kringum mig aftur“.
Hann yfirgaf gistihúsið, steini-
lostinn og náfölur.^A heimleið-
inni sat hann titrandi af skelf-
ingu við tilhugsunina um þann
möguleika, sem honum hafði
aldrei áður komið til hugar,
þann möguleika, að kvenmaður
gæti gert hið sama og hann gerði
forðum. Sú tilhugsun var við-
bjóðsleg.
Það, sem hann vildi, var laun-
in. Hamingjusöm ást — vegna
ástarinnar, en með peningana
sem þægilegan bakhjarl. Hitt
var hreinasta helvíti — hann
vissi það, og hann skyldi ekki
verða veginn með' sínum eigin
vopnum. Hann var ánægður að
hafa afstýrt óláninu nógu fljótt.
HEIMILISRITIÐ