Heimilisritið - 01.11.1949, Blaðsíða 24

oftar og oftar neyddur til þess
að liggja rúmfastur. Hann skrif-
ar og spyrst fyrir um heilsufar
hennar, en um sitt eigið heilsufar
segir hann ekkert. Þegar hún
ámælir honum fyrir hinar eilífu
peningasorgir hans, svarar hann:
„Elskuleg, fyrirgefðu þeim, sem
er sokkinn svo djúpt niður í
vatnið, að hann gjarna vill upp
aftur til þess að njóta loftsins.
Sá ríki skilur þann fátæka aldr-
ei. Til þess að geta skilið hinn
óhamingjusama, verður maður
sjálfur að hafa verið' einn og yf-
irgefinn, bjargræðislaus, von-
laus, matarlaus“.
En Madame ílanska á hins-
vegar í baráttu við fjölskyldu
sína. Fjölskyldan setur himin
og jörð á hreyfingu til þess að
koma í veg fyrir giftingu þeirra.
Bréf hennar til bróður síns, gefa
ágæta hugmynd um, að hin
pólska auðfjölskylda lítur á hinn
fræga rithöfund aðeins sem illa
klæddan nýgræðing. Hún segir:
„Já, víst er það satt, að hann
er stundum sóðalegur, hann
borðar sósuna með' hnífnum,
hann hefur svartar rendur undir
nöglunum. Þetta er satt, en
hvaða þýðingu hefur þetta, þeg-
ar um er að ræða andans afreks-
menni-------?“
Þegar hún leyfir honum að
hitta sig í Dresden, heldur hann
að nú sé hamingjustundin upp-
runnin. Hann er í sjöunda himni
þegar mæðgurnar fylgjast með
honum til Parísar, en í Passy
hefur hann tekið hús og húsbún-
að á leigu handa þeim. Þegar
hún svo snýr aftur heimleiðis,
eftir þriggja mánaða dvöl í
París, fylgir hann henni til
Brussel, enn er þá allt á huldu,
pólstjarnan hans hikar stöðugt
við að géfa hið afgerandi jáyrði.
Næstu tvö ár heldur hún hon-
um í þessari kveljandi óvissu.
Hann heldur að björninn sé
unninn, þegar hann fær leyfi til
þess að heimsækja hana á land-
setur hennar í Póllandi, og þar
er tekið konunglega á móti hon-
um. Nú á hann heima í fagurri
höll, hefur þjón á hverjum
fingri og er næstum húsbóndi á
heimilinu. Hann dvelst þar ár-
um saman, en enga fasta ákvörð-
un tekst honum að fá hana til
þess að taka. Kalt loftslagið, eft-
irvæntingin, hinar mörgu geðs-
hræringar, valda því, að hann
' verður að mestu að halda sig í
rúminu.
Og ennþá einu sinni verðúr
hann að fara heim aftur í óvissu.
Þegar hann loks kemur til Par-
ísar, er hann svo máttfarinn, að
læknarnir halda að nú sé komið
að leiðarlokum fyrir honum.
Hann er rúmfastur svo mánuð-
um skiptir. Um þetta leyti skrif-
ar hann: „Menn tala um hina
22
HEIMILISRITIÐ