Heimilisritið - 01.10.1953, Blaðsíða 15

var eins og hún hefði gleymt
honum. Eins og hún væri ennþá
altekin af músíkinni. I>að var
ekki laust- við að hann væri af-
brýðisamur. Hann vilcli að
minnsta kosti vekja athygii
hennar með einhverju móti á
því, að hann væri til. Hann
snerti lauslega við handlegg
hennar, og þegar hún leit við og
liorfði upp til hans, fannst hon-
um hún indælli en nokkru sinni,
og það væri alveg fordæmanlegt,
að hún skyldi vera að fara inn-
an stundar, og að það liði lang-
ur tími þangað til hann sæi hana
íiftur — og hann hefði viljað
gefa mörg ár af ævi sinni til þess
að geta sagt henni eitthvað af
öllu þessu . .. og í stað þess sagði
hann:
„Eg á bágt með að trúa því,
;ið þú þurfir að blikka karlmenn
ti! þess, að þeir útvegi þér sæti
við glugga á heimleiðinni, það er
ekki vant því að vera svo margt
með lestinni svona seint“.
Þegar þau kornu að stöðinni,
sagði hún, að nú þyrfti hann
ekki að' fylgja sér lengra, en
hann vildi ekki heyra annað
nefnt en að hann fylgdi henni að'
lestinni, og allt í einu urðu þau
þess vís, að það voru ekki nema
tvær mínútur þangað til lestin
átti að fara, svo þau hlupu niður
tröppurnar höncl í hönd.
Hún stóð í opnum klefaglugg-
anum. Hún laut fram og rétti
honum báðar hendur.
„O, Nikki“, sagði hún bros-
andi, „mikið hefur þetta verið
óg 1 eymanl egu r d agu r! “
• Og hann kinkaði bara kolli.
því það var svo stór kökkur í
hálsinum á honum, sem kom al-
gerlega í veg fyrir að hann kæmi
upp nokkru orði í svipinn.
En þegar lestin fór að hreyf-
ast, gat hann stunið upp:
„Mamma, það hefur verið svo
mikið gaman að þú skyldir
koma — og — og — viltu skila
kærri kveðju til pabba — og —
vertu bless — mamma!“
HANN stóð í sörnu sporum
þangað til lestin hvarf honum
sjónum. Svo stakk hann báðum
höndum í vasana og gekk löng-
um skrefum heim á leið. Hann
reyndi að blístra lag, en honum
tókst það ekki.
Hann var seytján ára og
hvergi smeykur. En það var til
of mikils ætlast, að hann gæti
blístrað kæruleysislega, þegar
hann hafði verið að kveðja móð-
ur sína, og átti langa daga og
endalausar vikur af heimþrá
framundan. Nei, það var ekki
hægt!
Hann reyndi það ekki lengi.
*
OKTÓBER, 1953
13