Heimilisritið - 01.10.1953, Blaðsíða 13

Hann var þakklátur henni
fyrir, að hún kallaði hann þó
Nikulás en ekki Nikka, eins og
hún var vön.
Þau voru komin út fyrir lest-
arstöðina og löbbuðu áfram göt-
una.
Ef hann átti að vera alveg ein-
lægur, þá var reyndar knatt-
spyrnukappleikur, sem þau gætu
séð, ef þau færu strax, og sem
hann langaði ákaflega til að sjá.
Hann leit niður til hennar og
sagði:
,,Við gætum skoðað olckur um
í Regents Park dálitla stund“.
„Já, það væri dásamlegt“,
sagði hún himinlifandi.
Það var raunar alls ekki leið-
inlegt að reika um þennan
skemmtigarð að haustlagi —
með hana við hlið sér. Hún var
svo broslega lítil. Hún náði hon-
um ekki einu sinni í axlir. Og
honum fannst hún líta út fyrir
að vera svo afskaplega ung. Og
lágvær undrunaróp hennar —
gleði hennar yfir hinu smávægi-
legasta — minnti hann á lítið
barn. Hann þrýsti arm hennar
verndandi — og hún leit upp ti!
hans með sínum brosandi bláu
augum.
Sér til ánægju sá hann, að fólk
veitti þeim athygli.
HANN bað' um dýran þrírétt-
aðan kvöldverð með rauðvíni,
og hún tók eftir því, að hann var
dálítið feimnislegur, þegar hann
talaði við þjóninn, en með til-
liti til þess, að þetta var í fyrsta
skipti, sem hann var með dömu
á opinberum veitingastað, þá
kom hann hreint ekki svo slæ-
lega fram — það var ekki laust
við að' hún væri hrevkin at' hon-
um.
„En þú ættir alls ekki að eyða
öllum þessum peningum á mig“,
sagði hún og lagði andartak hönd
sína á lians.
„Hvers vegna ekki?“ spurði
hann.
Hún svaraði eftir litla þögn:
„Þú hefðir miklu fremur átt að
bjóða reglulega sætri stúlku út“.
„Þú veizt vel, að þú ert sæt-
asta stúlkan í heimi í mínurn
augum“, sagði hann.
Hún brosti sínu viðkvæmnis-
lega, blíðlega brosi og leit í augu
hans.
„Já, en mér finnst samt — þú
veizt, Ijóshærða stúlkan í bank-
anum. . . . Þú skrifaðir mér um
hana síðast“.
„Já, hún!“ Það var fyrirlitn-
ingarhreimur í rödd hans. „Þér
dettur víst ekki í hug, að hún
sé mér einhvers virði“
„Ó, Nikki!“ Hún brosti aftur,
og um leið var eins og hún væri
að því komin að gráta. „Það
OKTÓBER, 1953
11