Fréttatíminn - 13.12.2013, Blaðsíða 66

Faxafeni 5, Reykjavík • Sími 588 8477
Dalsbraut 1, Akureyri • Sími: 558 1100
Opi› virka daga frá kl. 10-18
Laugardag frá kl. 11-16 og Sunnudag frá kl. 13-17
Dúnsæng með byltingakenndu
efni sem heitir Outlast®. Efnið veitir
einstaka hitajöfnun yfir nóttina.
Of kalt Venjuleg sæng
TempraKon og venjulegur svefnbúnaður
Of heitt
Hérna
líður
þér best
Temprakon dúnsængin sem breytir öllu!
Jólatilboð kr. 46.900
140x200
Fullt verð kr. 58.625
Afsláttur
20%
Fylling: 90%
hvítur siberíu
gæsadúnn.
10% smáfiður.
Fluffy dúnsæng
Þykk og hlý dúnsæng. Stærð: 140x200 cm.
Fylling: 90% hvítur siberíu gæsadúnn.
10% smáfiður. Áklæði: 100% bómull.
Þyngd: 700 gr.
Jólatilboð kr. 41.900
Fullt verð kr. 52.375
Nocturne Comfort dúnsæng
Góð dúnsæng.
Stærð: 140x200 cm.
Fylling: Moskusdúnn.
Áklæði: 100% bómull.
Þyngd: 450 gr.
Jólatilboð kr. 19.990
Fullt verð kr. 24.990
Afsláttur
20%
Afsláttur
20%
Afsláttur
20%
Pure & Care dúnsæng Létt en sérlega hlý dúnsæng. Vottuð af
asma- og ofnæmissamtökum Danmerkur. Stærð: 140x200 cm.
Fylling: Hvítur moskusdúnn. Áklæði: Lífræn bómull. Þyngd: 660 gr.
Fullt verð kr. 45.990 Jólatilboð kr. 36.790
Fyrir þá sem þú elskar!
hvað myndi koma
fyrir mömmu. Þetta
kom eins og þruma
út heiðskíru lofti.“
Dilly segist ekki
hafa gert sér grein
fyrir áhrifum móður-
missisins fyrr en hún
var sjálf orðin full-
orðin og hafði eignast
börn.
„Börn aðlagast öllu.
Það lá beinast við að
ég byggi áfram hjá ömmu og afa.
Feðrum var ekki jafn umhugað
um umgengnisrétt þá og nú. Ég
var bara áfram þar sem ég hafði
alltaf verið. Amma og afi sögðu að
ég hafi grátið mikið fyrst, vaknað
á nóttunni og kallað á mömmu. En
svo áttar maður sig
á því að hún kemur
ekki aftur. Það var
ekki fyrr en seinna,
þegar ég var byrjuð
í skóla, sem ég fór
að gera mér grein
fyrir því að ég ætti
ekki mömmu eins
og hinir krakkarnir.
En þriggja ára börn
muna ekki eftir for-
eldrum sínum ef
þeir falla frá. Ég hugsaði oft um
það í sambandi við börnin mín þrjú.
Ég vissi þegar þau voru jafngömul
mér þegar mamma dó og þótt mér
fyndist ég svo tengd þeim vissi ég
að ef ég félli frá myndu þau ekki
muna eftir mér.“
Leitaði að mömmu í sjálfri mér
Dillý var ekki há í loftinu þegar
hún var orðin staðráðinn í að feta í
fótspor móður sinnar og verða flug-
freyja.
„Mamma átti margar góðar vin-
konur úr fluginu og ég varð nafli
alheimsins í hópnum. Allar vildu
hygla litlu móðurlausu stúlkunni;
þær gáfu mér alls kyns dót, flug-
freyjuhatt, bakka og bolla. Ein af
mínum fyrstu minningum er frá
því ég var á fimmta ári að raða upp
borðstofustólum sem ég raðaði
dúkkum og böngsum í, svo setti ég
á mig hatt og veski, flaug eitthvað
út í heim og bar fram veitingar á
bökkum.“
Dillý kveðst hafa reynt að líkjast
móður sinni í fleiru en starfinu.
Hugsanlega hafi hún reynt að lifa
lífi móður sinnar upp að ákveðnu
marki.
„Ég held að maður geri það, bæði
meðvitað og ómeðvitað, þegar
maður missir foreldri ungur; reyni
að leita að þeim í sjálfum sér með
því að feta í fótspor þeirra. Ég fór
til dæmis í Kvennaskólann eins og
mamma, sem var ekki svo algengt
á þeim tíma þegar Kvennaskólinn
var ennþá bara fyrir stúlkur. Ég fór
líka að læra tungumál því mamma
var mikil málamanneskja. Ég held
ég hafi verið að reyna að finna hana
í sjálfri mér.“
Amma hennar og afi héldu til
haga persónulegum munum Maríu,
sem Dillý þekkti og handlék frá því
að hún var barn.
„Það var allt geymt þegar hún
dó – fötin hennar, nærfötin, skar-
gripirnir og síðasti miðinn sem hún
skrifaði á og bað pabba sinn um
að vekja sig morguninn eftir. Ég
held upp á þetta allt, meira að segja
síðasta sígarettupakkann sem hún
reykti úr, hann er orðinn fimmtíu
ára gamall.“
Allt varðandi slysið og örlög
Maríu var aftur á móti tabú og
aldrei rætt. Blaðaúrklippur og gögn
varðandi jarðarförina voru geymd
í stórum kassa sem Dillý vissi af
en sá ekki fyrr en hún var komin á
uppreisnarskeið unglingsáranna og
skoðaði kassann í óleyfi.
„Ég hugsa að amma hafi eflaust
haldið að hún væri að vernda mig,
en trúlega var skýringin á því að
ég mátti aldrei skoða þetta sú að
amma vildi síður rifja upp þennan
atburð sjálf.“
Þegar hún var rúmlega tvítug
ákvað Dillý að láta slag standa og
sækja um starf hjá Flugleiðum, sem
hún fékk. Hún man vel eftir fyrstu
flugferðunum og hugsaði mikið til
móður sinnar.
„Mesta spennan var aftur á móti
gagnvart ömmu, sem ég bjó ennþá
hjá, en afi var þá dáinn. Það var
auðvitað mikil eftirvænting meðan
maður beið eftir svari um hvort
maður fengi starfið. Ég man vel
eftir því þegar ég fékk símtalið þar
sem mér var sagt að ég hefði verið
ráðin. Ég lagði á, öskraði og hopp-
aði hæð mína af kæti áður en ég fór
inn í eldhús til að segja ömmu frétt-
irnar. Þar sat gamla konan grátandi
og sagði: „Ég átti einu sinni dóttur
sem var flugfreyja.“ Hún átti mjög
bágt þá.“
Dillý segir ömmu sína þó hafi
komist yfir ugginn og áður en langt
um leið var hún farin að upplifa
gamla tíma í gegnum dótturdóttur
sína.
Ég heyrði hana stundum segja
í símann: „Já, þetta er orðið alveg
eins og þegar María var að fljúga,
ferðataskan er alltaf á gólfinu.“ En
ég þurfti ávallt að hringa í hana um
leið og ég var lent til að láta vita af
mér og það gerði ég undantekn-
ingarlaust.“
Flugfreyjan sem veiktist
Dillý segir að framan af hafi það
aldrei sótt sérstaklega á hana að
hefði móðir hennar ekki verið
kölluð á vakt með litlum fyrirvara
væri hún líklega enn á lífi.
„Ég komst í rauninni ekki að því
fyrr en ég var fullorðin og lagði svo
sem ekki mikla merkingu í það fyrr
en mörgum árum síðar. Fyrir um
20 árum síðan var orðin tveggja
barna móðir og fór með krakkana,
sem voru þriggja og fimm ára, í tíu
daga frí á Spáni. Á fyrsta deginum
gefur íslenskur maður sig á tal við
okkur, það fór ekki á milli mála að
við vorum nýkomin, við vorum svo
föl. Við förum að ræða saman og
ég sagðist hafa smá áhyggjur af
krökkunum fyrsta daginn í sólinni.
Þá segist hann vera með bíl sem
hann eigi að skila síðar um daginn
en hafi verið búinn að lofa að aka
gamalli konu fyrst upp í fjöllin.
Hann bauð okkur að koma með og
ég þáði það. Við börnin settumst í
aftursætið en maðurinn og konan
fram í.
Á leiðinni barst það í tal að ég
væri flugfreyja hjá Flugleiðum.
Þá nefnir hann að móðir hans hafi
einmitt verið flugfreyja. Ég spurði
hvað hún héti, kannski kannaðist
ég við hana. Hann nefndi nafnið,
sem ég þekkti ekki, en bætti svo
við: „Hún átti að vera um borð um
Hrímfaxa, vélinni sem fórst í Osló
um árið, en veiktist og komst ekki
með.“ Þetta var ótrúlega skrítið
augnablik. Augu okkar mættust í
speglinum og ég sagði: „Mamma
mín var kölluð út í þá ferð og dó í
slysinu.“
Hann keyrði því næstum því
útaf, honum brá svo. Hugsa sér
tilviljunina að við skyldum hittast
þarna. Móðir hans lifði en mín fór í
staðinn. Ég held að hann hafi ekki
alveg vitað hvernig hann ætti að
bregðast við þessu. Það sem eftir
lifði ferðar var alltaf eins og hann
væri að reyna að bæta mér þetta
upp; hann bauð okkur út að borða
og var mjög góður við okkur og nat-
inn. Þetta kom greinilega við hann,
skiljanlega svo sem, þótt hann bæri
auðvitað ekki ábyrgð á því hvernig
fór. Þetta var slys.“
Flugið er mín ástríða
Dillý segir engan vafa í sínum huga
að móðurmissirinn hafi verið sá
atburður sem hefur einna mest
markað hana.
„Móðurmissir hlýtur að gera það
en ekki síður að alast upp hjá gömlu
fólki. Það hafði sína kosti og galla.
Gallarnir voru þeir að kynslóðabilið
var gífurlegt, afi var fæddur fyrir
aldamótin 1900. Þegar ég varð ung-
lingur fannst mér lífið ansi erfitt
og fannst við amma og afi ná illa
saman. Kostirnir voru þeir að þetta
þroskaði mig og gaf mér víðari sýn
á lífið.
En það fer ekki á milli mála að
svona atburður mótar mann og
meira en maður gerir sér grein fyr-
ir. Ég var einbirni og fyrir vikið var
stórfjölskylda mín fyrst og fremst
eldra fólk, systkini ömmu og afa og
vinir, sem hvarf hvert á fætur öðru
á um tíu ára tímabili. Ég man þegar
ég var fertug og eignaðist yngsta
barnið mitt fannst mér erfitt að hafa
engan til að hringja í. Á móti kemur
að ég á góða vini og þá getur maður
valið sér.“
Dillý hefur nú verið flugfreyja í
31 ár, lengur en móðir hennar lifði.
Hún segist aldrei á ævinni hafa
fundið fyrir votti af flughræðslu.
„Ég elska að fljúga. Mér líður best
þegar flugvélin sleppir jörðu, þar á
ég heima og vil vera þar sem mest.
Flugið er mín ástríða.“
María Jónsdóttir var rétt þrítug þegar
hún lést í slysinu við Fornebu. Hún
skildi eftir sig þriggja ára dóttur, Dillý.
66 bækur Helgin 13.-15. desember 2013