Fjölnir - 04.07.1997, Síða 27

Texti: Þorvaldur Þorsteinsson Myndir: Ósk Vilhjálmsdóttir
P
-I—/g hef alla tíð verið mikill barátmmaður, alveg rosa-
legur „fighter“ og minnist þess ekki að hafa nokum tíma
gefist upp fyrir einu eða neinu. Það var því hrikalegt áfall
fyrir mig að missa hana svona algjörlega. Ég held ég lýsi
tilfinningunni best með orðinu „total loss“. Ég á enn
þann dag í dag erfitt með að kyngja því að slagurinn sé
tapaður. Ég finn stundum fyrir henni þó ég geti varla
talist mjög næmur á svona hluti. Og smndum hugsa ég
með mér að ég hljóti að fara að koma til sjálfs mín aftur.
Vakna upp af þessari martröð og finna hana við hliðina
á mér í rúminu. En líklega gerist það ekki úr þessu. Vin-
kona mín sagði mér að reyna að ímynda mér að hún
væri ekki horfin, bara hætt. Eins og persóna í ffamhalds-
þætti. Hún sagði mér að reyna að spóla til baka ef ég
saknaði hennar og horfá á nokkra þætti. Ég er ekki
mikið fyrir skáldlegar samlíkingar en þegar ég reyni að
hugsa til baka líður mér eins og ég hafi aldrei tekið þætt-
ina upp á myndband lífsins.
Afalli,
llið kom skömmu eftir að við keyptum Toyotuna. Þetta
var fjórhjóladrifinn bíll sem við ákváðum að láta eftir okkur að
eignast þegar við seldum Golfinn svo við gætum farið allra
okkar ferða á veturna. Þá meina ég nú ekki einhverjar háfjalla-
ferðir heldur þessa algengustu vegi sem geta orðið þungfærir.
Við fengum meira að segja hjálp ffá bankanum við að reikna
út afborganirnar svoleiðis að við vorum með þetta allt á
hreinu. Við töldum okkur vera búin að greiða fyrri eiganda
eins og um var samið þegar hann ruddist fyrirvaralaust inn í
sólskýlið og hafði í hótunum við dóttur okkar, en við vorum
rétt ókomin heim, höfðum farið á dönsku dagana í Perlunni
og áttum okkur einskis ills von. Ég finn ennþá hvernig blóðið
í mér fer að ólga af reiði þegar ég rifja upp aðkomuna. Það er
eins og komi upp í mér einhver dýrslegur ffumkraffur. Get
ekki lýst því öðruvísi en sem dýrslegum krafti.
sá breytingu þegar hann kom heim úr vinnunni
kvöldið áður. Ég hélt fyrst að hann hefði lent í úti-
stöðum við yfirmanninn eða eitthvað svoleiðis, hann
var blóðhlaupinn í augunum og þurr í munninum og
um nóttina heyrði ég hann kasta upp. Ég man að mig
dreymdi mig bílveika í svefhrofúnum, gerði mér ekki
grein fyrir því hvað langur tími var liðinn en fannst ég
hafa verið á löngu ferðalagi. Hann vildi ekkert um
þetta ræða og þóttist ekkert hafa farið ffam þegar
hann kom inn aftur (Iöngu síðar). Mér brá auðvitað
dálítið þegar ég sá hvemig honum leið en samt datt
mér ekki í hug að svona illa væri komið fyrir honum.
Þá hefði ég ömgglega bmgðist öðmvísi við en ég
gerði. Enda fékk maður enga aðvömn, ég gat a.m.k.
ekki greint neitt óeðlilegt þangað til þama. Samt
gátum við alltaf talað saman. Gætum sjálfsagt enn.
L