Fjölnir


Fjölnir - 04.07.1997, Page 63

Fjölnir - 04.07.1997, Page 63
Kvennahreyfingin hefur lengst af litið á það sem sjálfsagðan hlut að berjast gegn klámi og flokkað það sem ofbeldi gegn konum. Æ fleiri konur hafa snúist gegn þessu sjónarmiði og vilja ýmist leita frelsunar í klámi eða líta á það sem snertiflöt milli mismunandi siðferðisviðhorfa í samfélaginu. Alda LÓa Leifsdóttir skrifar hér um þessi viðhorf og segir frá klámkónginum sjálfum: Larry Flint. onur Þegar ég var 18 ára eða um það bil, unnum ég og vinkona mín á myndasafni Dagblaðsins við það að flokka blaðaljósmyndirnar og ég man að við vorum báðar að taka bílpróf á þessum tíma, svo að þetta hlýtur að hafa verið áriðl980. Eftir vinnu fórum við oft í Eymundsson að fletta tímaritum. Þetta var í miðri pönksveiflunni og við lifðum og hrærðumst svona á jaðri sveiflunn- ar, allavega ég, vinkona mín var heilli í afstöðu sinni, hún mátti kallast alveg inni, enda fór hún síðan til London í iðnnám og pönkið rann ekki af henni fyrr en hún kom heim aftur nokkrum árum síðar. En þarna stóðum við í Eymundsson, hún renndi í gegnum NME og Melody Maker, þar sem var að finna nýjustu upplýsingar um gang mála í gróskunni í London, hverjir eru með hverjum, hvaða hljómsveit er að hætta, hver braut nefið á fréttakonunni og dópaði yfir sig o.s.frv. Þarna virtist eitthvað vera í gangi, breyting sem gæti skipt heimsmynd okkar máli. A meðan hún nærðist á sveiflunni þá var ég stökk í kvennablöðunum í næstu hillu. Ég var í mots- úlpu með „Iggy Popp“ letrað á bakið, í rifnum leðurbuxum og öllu því en samt að drekka í mig há kinnbein, stútmunna, langa ieggi, stellingar í silkimjúkum fötum (ekki mín deild), en það voru þessir yfirnáttúrulegu kvenmenn sem virtust lifa í kyrrum, sjálfhverfum, þokukenndum heimi á þykkum glanspappír, sem ég var gagntekin af. Samt h'afði ég lesið bókaskáp móður minnar, amerísku kvenréttindabækurnar, og vissi að í þeim kreðsum þóttu þessi blöð ekkert fín. En ég var bara sjúk í þessar myndir af konunum, og einkennin voru þau að ég fór upp í svona jafna vímu en síðan niður, sem lýsti sér í óánægju og pirringi. Ég veit ekki hvað olli því, hvon þetta var eins konar „cold turkey“ kvennablaðafíkilsins eða augljósleg smæð mín gagnvart leggjum og stútmunnum eða bara samviskubit yfir því að vera að opna svona púkó blöð sem ekki voru í takt við neitt í kringum mig á þessum árum. Kannski ekki svo ólíkt því sem sumar konur tala um þegar þær „æsast upp kynferðislega yfir klám- myndum en eftir á finni þær hjá sér depurð og samviskubit“ einsog þær hafi óvart ráfað inná bannsvæðið, en geti sjálfum sér um kennt. En þegar ég leit upp með þessa skringilegu tilfinn- ingu og leit yfir hópinn við blaðarekkann þá virt- ust allir aðrir vera að skoða eitthvað sem var „þeirra", einhvern ofureðlilegan hlut sem smell- passaði í neysluheim þeirra. Vinkona mín auð- vitað með pönkmenninguna í London, síðan bílablaðaheimurinn sem ég hef af einhverjum ástæðum aldrei kveikt á, ég þurfti að taka helm- ingi fleiri bílatíma en vinkona mín og tauga- veiklun mín fimmfaldast þegar ég sest upp í bíl í dag. Ég hefði auðvitað átt að fletta svona einu og einu bílablaði en þau kölluðu bara ekken á mig, þau eru búin til fyrir aðra en mig. En inni í horni eru ldámblöðin og þar standa nokkrir menn og mér finnst þeir svolítið djarfir að standa þarna fyrir almenningssjónum með dónablað. En það er bara þannig stemmning við blaðarekkann að þegar þú ert með blaðið þitt í höndunum ertu í þínum heimi og allt í kring dofnar út. Og í dónablaðinu er Gayle komin úr mestöllu þar sem hún liggur þarna í fæðingarstellingunni og bíður á heimavelli og er að dónast við bara hvern sem vill. Ég hef alltaf sekið sveig framhjá kláminu og fúndist það hálf óviðeigandi efni fyrir minn trygga heim. Með blendnum tilfinningum hlustaði ég á vini mina forðum fara með Hustler- brandara eða flissa yfir vinnufélaga sínum sem átti að girnast rollu til ástarleikja og jafnvel þegar vinkona mín veltist um af hlátri yfir eigin prumpubröndurum og ég tala ekki um þegar barnið hennar kemur inn í stofú og fretar eitt „go’ morgen“ sem gerir alltaf jafn mikla Iukku, þá verð ég svona klaufaleg í sófanum. Þaðan sem ég kem þykir ekki fínt að tala um hluti einsog klám og kúk, hvað þá að brandarast með það. Og þegar ég skoða klám með viðurstyggð er það ekki vegna þess að ég finni fyrir niðurlægingu fyrir hönd kyns míns, einsog margir feministar skilja klám, heldur er það frekar einhver bjalla sem hringir: dónó! Lourq v/ Lorry PBnt Ameríska klámfræðikonan Laura Kipnis kemst þannig að orði: „Betri borgarinn staðsetur sjálfs- mynd sína til hliðar og í fjarlægð frá öllu sem er markaðssett sem lágmenning, skítugt, hávaða- samt og uppreisnargjarnt." Þetta vissi Larry Funt útgefandi Hustlers klámtímaritsins. Herra Flint, sonur pípulagningarmanns, ólst upp í mesta fátæktarbæli Bandaríkjanna, Magoffin County í Kentucky. Átta ára missti hann sveindóm sinn á hænu í bakgarðinum og hefúr hann látið gera af henni eftirlíkingu í yfirstærð, 1 m á hæð (hvar var Jeff Koons á áttunda áratugnum?) sem hann geymir í lúxusvillunni í Bel Air. Eftir því sem HallcrImur Helgason Heads Myndasería 1993 - 1997 Fjölnir 63 sumar '97

x

Fjölnir

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Fjölnir
https://timarit.is/publication/985

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.