Fjölnir - 04.07.1997, Síða 63

Kvennahreyfingin hefur lengst af litið á það sem sjálfsagðan hlut
að berjast gegn klámi og flokkað það sem ofbeldi gegn konum.
Æ fleiri konur hafa snúist gegn þessu sjónarmiði og vilja ýmist
leita frelsunar í klámi eða líta á það sem snertiflöt milli mismunandi
siðferðisviðhorfa í samfélaginu. Alda LÓa Leifsdóttir skrifar hér um
þessi viðhorf og segir frá klámkónginum sjálfum: Larry Flint.
onur
Þegar ég var 18 ára eða um það bil, unnum ég
og vinkona mín á myndasafni Dagblaðsins við
það að flokka blaðaljósmyndirnar og ég man að
við vorum báðar að taka bílpróf á þessum tíma,
svo að þetta hlýtur að hafa verið áriðl980. Eftir
vinnu fórum við oft í Eymundsson að fletta
tímaritum. Þetta var í miðri pönksveiflunni og
við lifðum og hrærðumst svona á jaðri sveiflunn-
ar, allavega ég, vinkona mín var heilli í afstöðu
sinni, hún mátti kallast alveg inni, enda fór hún
síðan til London í iðnnám og pönkið rann ekki
af henni fyrr en hún kom heim aftur nokkrum
árum síðar. En þarna stóðum við í Eymundsson,
hún renndi í gegnum NME og Melody Maker, þar
sem var að finna nýjustu upplýsingar um gang
mála í gróskunni í London, hverjir eru með
hverjum, hvaða hljómsveit er að hætta, hver
braut nefið á fréttakonunni og dópaði yfir sig
o.s.frv. Þarna virtist eitthvað vera í gangi, breyting
sem gæti skipt heimsmynd okkar máli. A meðan
hún nærðist á sveiflunni þá var ég stökk í
kvennablöðunum í næstu hillu. Ég var í mots-
úlpu með „Iggy Popp“ letrað á bakið, í rifnum
leðurbuxum og öllu því en samt að drekka í mig
há kinnbein, stútmunna, langa ieggi, stellingar í
silkimjúkum fötum (ekki mín deild), en það
voru þessir yfirnáttúrulegu kvenmenn sem virtust
lifa í kyrrum, sjálfhverfum, þokukenndum heimi
á þykkum glanspappír, sem ég var gagntekin af.
Samt h'afði ég lesið bókaskáp móður minnar,
amerísku kvenréttindabækurnar, og vissi að í
þeim kreðsum þóttu þessi blöð ekkert fín. En ég
var bara sjúk í þessar myndir af konunum, og
einkennin voru þau að ég fór upp í svona jafna
vímu en síðan niður, sem lýsti sér í óánægju og
pirringi. Ég veit ekki hvað olli því, hvon þetta
var eins konar „cold turkey“ kvennablaðafíkilsins
eða augljósleg smæð mín gagnvart leggjum og
stútmunnum eða bara samviskubit yfir því að
vera að opna svona púkó blöð sem ekki voru í
takt við neitt í kringum mig á þessum árum.
Kannski ekki svo ólíkt því sem sumar konur tala
um þegar þær „æsast upp kynferðislega yfir klám-
myndum en eftir á finni þær hjá sér depurð og
samviskubit“ einsog þær hafi óvart ráfað inná
bannsvæðið, en geti sjálfum sér um kennt. En
þegar ég leit upp með þessa skringilegu tilfinn-
ingu og leit yfir hópinn við blaðarekkann þá virt-
ust allir aðrir vera að skoða eitthvað sem var
„þeirra", einhvern ofureðlilegan hlut sem smell-
passaði í neysluheim þeirra. Vinkona mín auð-
vitað með pönkmenninguna í London, síðan
bílablaðaheimurinn sem ég hef af einhverjum
ástæðum aldrei kveikt á, ég þurfti að taka helm-
ingi fleiri bílatíma en vinkona mín og tauga-
veiklun mín fimmfaldast þegar ég sest upp í bíl í
dag. Ég hefði auðvitað átt að fletta svona einu og
einu bílablaði en þau kölluðu bara ekken á mig,
þau eru búin til fyrir aðra en mig. En inni í horni
eru ldámblöðin og þar standa nokkrir menn og
mér finnst þeir svolítið djarfir að standa þarna
fyrir almenningssjónum með dónablað. En það
er bara þannig stemmning við blaðarekkann að
þegar þú ert með blaðið þitt í höndunum ertu í
þínum heimi og allt í kring dofnar út. Og í
dónablaðinu er Gayle komin úr mestöllu þar sem
hún liggur þarna í fæðingarstellingunni og bíður á
heimavelli og er að dónast við bara hvern sem vill.
Ég hef alltaf sekið sveig framhjá kláminu og
fúndist það hálf óviðeigandi efni fyrir minn
trygga heim. Með blendnum tilfinningum
hlustaði ég á vini mina forðum fara með Hustler-
brandara eða flissa yfir vinnufélaga sínum sem
átti að girnast rollu til ástarleikja og jafnvel þegar
vinkona mín veltist um af hlátri yfir eigin
prumpubröndurum og ég tala ekki um þegar
barnið hennar kemur inn í stofú og fretar eitt
„go’ morgen“ sem gerir alltaf jafn mikla Iukku, þá
verð ég svona klaufaleg í sófanum. Þaðan sem ég
kem þykir ekki fínt að tala um hluti einsog klám
og kúk, hvað þá að brandarast með það. Og
þegar ég skoða klám með viðurstyggð er það ekki
vegna þess að ég finni fyrir niðurlægingu fyrir
hönd kyns míns, einsog margir feministar skilja
klám, heldur er það frekar einhver bjalla sem
hringir: dónó!
Lourq v/ Lorry PBnt
Ameríska klámfræðikonan Laura Kipnis kemst
þannig að orði: „Betri borgarinn staðsetur sjálfs-
mynd sína til hliðar og í fjarlægð frá öllu sem er
markaðssett sem lágmenning, skítugt, hávaða-
samt og uppreisnargjarnt." Þetta vissi Larry Funt
útgefandi Hustlers klámtímaritsins. Herra Flint,
sonur pípulagningarmanns, ólst upp í mesta
fátæktarbæli Bandaríkjanna, Magoffin County í
Kentucky. Átta ára missti hann sveindóm sinn á
hænu í bakgarðinum og hefúr hann látið gera af
henni eftirlíkingu í yfirstærð, 1 m á hæð (hvar var
Jeff Koons á áttunda áratugnum?) sem hann
geymir í lúxusvillunni í Bel Air. Eftir því sem
HallcrImur Helgason
Heads
Myndasería 1993 - 1997
Fjölnir
63
sumar '97