Fjölnir - 04.07.1997, Síða 88

Huldar Breiðfjörð Maður brýtur hund
Þórballur:
„Hefurðu verið
sbem í hnénu?“
Olesen eldri:
„I hnénu! ég! er!
öll! nœr! dauða!
en! lífi! efiir!
misþyrminguna!
þegar! hann! ýtti!
við! mér!“
Fj
83
•• T 1
olnir
tímarit handa
íslendingum
sumnr '97
„Heyrðu mamma viltu hirða bleiku slaufuna?“
„Ha bleiku...?“ Dabbý leit spyrjandi á dóttur
sína en áttaði sig svo. „Já... Nei, er hún ekki öll í
blóði?“
Kittý opnaði pokann varlega og kíkti ofan í.
„Jú.“ Gekk svo aftur fram á gang.
Rétt áður en fjölmiðlafúndurinn hófst hafði
Dabbý nuddað lauk í vasaklútinn sinn og sat nú
öll útgrátin í stofúsófanum, ákveðin í að sigra
Olaf endanlega og koma honum út úr húsinu,
með smá hjálp frá helstu fréttamönnum landsins.
Stöð 2 (iramatískt}. „Er hægt.... að komast yfir
svona missi Dabbý?“
Dabbý (snöktandi)-. „Ég veit það ekki... ég
hreinlega veit það ekki. (Vasaklútur upp að aug-
um, meiri tár.) Segja þeir ekki að tíminn lækni öll
sárr
Mogginn (ábúðarfiillt): „Hvernig er nákvæmlega
líðan þín nákvæmlega núna, Dabbý?"
Dabbý (lítur hægt upp í loft): „Ég sakna
hennar... og vona bara að hún sé á góðum stað.“
DagurTíminn (norðlenskur hreimur}. „Af hvaða
kyni var skepnan?“
Dabbý: „Lady Queen var terrier.“
DV (ákafi}. „Geturðu lýst morðinu fýrir okkur í
meiri smáatriðum?“
Dabbý: „Ha?“
Stöð 1 (rannsakandi}. „Ertu tilbúin að staðfesta
fýrir okkur að tíkin hafi alveg örugglega heitið
Lady Queen?“
Dabbý: „Já ég er alveg viss. Ég skírði hana sjálf.“
Æskan (gegnum kúlutyggjó} „Kunni Lady Queen
einhverjar brellur eða trikk?“
Dabbý: „Jájá. Og sjálf var litla rassgatið
kraftaverk.“
Fundurinn gekk eins og í sögu og nú var það
Dabbý sem hló inni í sér. Olafúr var búinn að
vera. Reyndar kom smá Dabb ý bát þegar einn
fréttamannanna spurði hvort það væri hægt að fá
að mynda hræ... líkið, en hún sneri sig út úr því
með því að segja að það hefði verið sent í krufn-
ingu að Keldum. Og Dabbý gaf grænt á annan
fréttamannafúnd daginn eftir gegn því að hún
fengi fimmþúsund kallinn sem DV borgar fýrir
fréttaskot þar sem hún myndi tala meira um
eigin ævi og auðvitað Lady Queen. Fréttamenn-
irnir tjölduðu á túninu fýrir framan blokkina.
Svona mál yrði seint búið.
Enda tók þjóðin andköf yfir sjónvarpsfréttum
kvöldsins. Formaður hundaræktunarfélagsins lýsti
yfir sólarhringsþjóðarsorg og tvöhundruð manns
söfnuðust saman fýrir framan Efstaleitið með
hundana sína. Reyndar fór mínútuþögnin sem
hafði verið plönuð úrskeiðis. Enda erfitt að ná
henni fram í hópi tvöhundruð hunda og frétta-
manna sem voru stöðugt með beinar útsendingar
af staðnum. Það heyrðist að vísu kurr í stöku eld-
húsi í landinu. Þetta væri nú fúllmikið dlstand og
læti, tíkin hefði ekki einu sinni verið af íslenska
kyninu. Aðrir stóðu í röð fýrir framan hús
fslenska útvarpsfélagsins til að kaupa áskrift að
SÝN sem ætlaði að sýna beint frá alþjóðafegurðar-
samkeppni Terrierkynsins í Englandi um kvöldið.
Forsetinn sendi samúðarskeyd. En PISSA
ÍSLAND sendi hundrað pítsur sem mannsöfnuð-
inum á túninu þótti heldur meiri matur í. Enda
hljóp einhver svakalegur kraftur í liðið og Ómar
Ragnarsson stóð fýrir því að samstundis var slegið
upp frjálsíþróttamóti fjölmiðlanna þar sem hálf-
fimmtugir poodleeigendur og stöku blaðamaður
felldu yfir sjötíu fslandsmet.
Um kvöldið var varðeldur og bænastund sem
biskupinn stjórnaði. En reyndar leysdst hún svo
upp þegar Bertha (Berthold) stóðst ekki alla þessa
athygli og byrjaði að strippa úti í eldhúsglugga
þannig að allir á túninu flúðu, nema auðvitað
biskupinn sem starði stífur upp í glugga og
Ijósmyndari Séð og heyrt sem tók fínar forsíðu-
myndir af henni/honum þar til löggan mætti á
svæðið og handtók... það?
Já, hún hafði fengið sér hund og nú varð hann að
fara. Daginn eftir frjálsíþróttamódð dundaði
Olafúr sér við að pakka niður. Formaður húseig-
endafélagsins hafði sagt í hádegisfréttum að hann
hefði gerst brotlegur og yrði því líklega að flytja.
Og Olafúr var prinsípmaður. Ef hann hafði brotið
reglur skyldi hann taka afleiðingum verka sinna.
Hann ætlaði ekki að láta bera sig út. Ónei. Frekar
færi hann sjálfviljugur og það beinn í baki.
Hann fann fýrir þessari ljúfsáru ró sem færist
stundum yfir fólk effir heiftarlegan ósigur, og
hann hafði þó verið formaður í tvö ár... Dabbý
var í útvarpinu. Hann hækkaði.
Dabbý: „... já svona brúnleit með bleika slaufú...“
Þórhallur miðill: „... Jú hér er hún. Skömmin er
að míga utan í gullna hliðið... Hún segir: Voffl
voff!... voffvoffl Skiljið þið það?“
Olesen eldri: „Já hún er að biðja um knús, æji
litla rassgatið."
Þórhallur: „Takk... Hún biður ykkur að vera
sterkar..."
Olesen yngri: „O, hún er alltaf svo óeigingjörn.
Alltaf hugsandi um aðra.“
Þórhallur: „Hún segist nefnilega sjá morðhótun.“
Báðar Olesen: „Ha?“
Þórhallur: „Já hún segist ætla að hinkra við
hliðið og verða samferða ykkur. Það taki því ekki
að fara inn og koma aftur.“
Olesen eldri: „Helvítis kvikindið!“
Þórhallur: „Hefúrðu verið slæm í hnénu?“
Olesen eldri: „f hnénu! ég! er! öll! nær! dauða! en!
lífi! eftir! misþyrminguna! þegar! hann! ýtti! við!
mér!“
Olafúr slökkti á útvarpinu. Hún ætlaði ekki að
hætta kerlingin. Jahérna. Hann ætti kannski að
hóta að myrða hana bara svona til að miðillinn
héldi vinnunni. Ænei. Hann ákvað að þiggja
frekar matarboðið hjá La La. Þó að maturinn
væri nú svona eins og hann væri þá var allavega
ágætt að fá félagsskap þetta síðasta kvöld í
húsinu.
Við þessa síðustu kvöldmáltíð Olafs í Efsta-
leiti sátu auk hans La La og Gerta, þau Bertha og
Lelli mergj sem höfðu kynnst í anddyri lögreglu-
stöðvarinnar um morguninn.
Lella hafði verið sleppt eftir eina nótt því
stuttu eftir að hann og Björn gengu út af PI$$A
ÍSLAND hafði Bubbi tryllst og ráðist á háls
fíkniefnalögreglumannsins með þeim afleiðing-
um að raddbönd hans höfðu skaddast. Björn gat
því ekki talað við Franklín og beðið hann að
kjafta í sig um Lella og því hafði fíknó ekkert á
hann.
Eftir tvær sígarettur og tiltölulega smtt samtal
í anddyrinu höfðu þau svo komist að því að
Bertha var faðir Lella sem hann hafði reynt að
hafa uppi á í mörg ár. Og fagnaðarfúndirnir urðu
svo miklir að þau urðu ástfangin upp fýrir haus
og því hafði Bertha tekið Lella með sér í matar-
boðið.
Olafúr brosti. Það var að minnsta kosti gott
að vita til þess að það væri einhver dl að bera
Berthu um stigagangana í framtíðinni. Rottu-
búrið á ísskápnum var líka hvergi sjáanlegt og
kjötkássan í pottinum bara nokkuð góð. Hann
hámaði í sig matinn og honum leið vel. Þetta var
eitthvað annað en þessar pítsur. Reyndar var
Gerti frosinn og horfði stjarfúr úr í loftið svo að
La La var byrjuð að bleyta í borðtuskunni. En
hvað með það? Fólk varð víst að fá að vera til. Og
hvað var betra en að fá að vera til og borða með
vinum sínum? Og Olafúr brosti meir. Eða þar til
hann sá að í miðri kássunni glitti í bleika slaufú.
Huldar Breiðfjörð