Læknablaðið - 15.02.1996, Blaðsíða 37

LÆKNABLAÐIÐ 1996; 82
143
Breast cancer
survival, %
Disease-free
survival, %
n = 150-------- 133 --------- 98 n = 147-------- 119 ----------88
n = 128-------- 87 ---------- 58 n = 114--------69-------------41
Fig. 2. Breast cancer survival and disease-free survival in relation to lymph node categories, node negative (NO) vs.
node-positive (N+). The number ofpatients at risk at the time ofdiagnosis and 4 and 7.5 years subsequently is shown
for each category.
Niðurstöður
Miðtölutímalengd eftirlits var 7,5 ár (0-12
ár). Miðtölualdur við greiningu var 62 ár (27-
94 ár). Miðtöluæxlisstærð við greiningu var 25
mm (5-180 mm) og fjöldi skoðaðra eitla var
átta að meðaltali (0-50).
Hægt var að mæla DNA innihald í 334
(98%) og S-fasa mælingar í 329 (97%) af þeim
340 sýnum sem voru fyrir hendi. Þar af voru 114
tvílitna (33%) og 220 mislitna (67%). Miðtölu-
gildi S-fasa frumna var 7,0%, í tvílitna æxlum
2,9% (0,6-19,5) og 9,3% í mislitna æxlum (1-
40,8), sem er marktækur munur (p<0,0001).
Samband DNA innihalds og S-fasa viö aðra
þœtti: Öfugt samband var á milli aldurs og
DNA innihalds (tafla I). Hjá sjúklingum yngri
en 50 ára voru 25% æxla tvílitna, en 36% hjá
sjúklingum 50 ára og eldri (p=0,05). Annars
var ekki marktækt samband á milli DNA inni-
halds og annarra þátta, að S-fasanum undan-
skildum (tafla I). Öfugt samband var einnig á
milli S-fasa og aldurs (tafla I). Hjá sjúklingum
yngri en 50 ára voru 53% æxla með lágan S-
fasa (<7,0%) en 39% hjá þeim sem voru 50 ára
og eldri (p=0,01). Marktækt samband var á
milli S-fasa og æxlisstærðar, eitlameinvarpa og
TNM stigunar (tafla I). Hjá sjúklingum með
eitlaneikvæðan sjúkdóm höfðu 55% æxla lágan
S-fasa (<7,0%), en 41% hjá þeim sem voru
með eitlajákvæðan sjúkdóm (p=0,01). Öfug
tengsl voru á milli S-fasa og hormónaviðtaka
(tafla I). Þannig höfðu 62% estrógen viðtaka
jákvæðra æxla og 24% estrógen viðtaka nei-
kvæðra æxla lágan S-fasa (<7,0%) (p=0,01).
Matáhorfum: Líftími 344 sjúklinga var rann-
sakaður. Við uppgjör var 141 sjúklingur á lífi án
sjúkdóms (41%), 69 sjúklingar (20%) höfðu
látist án þess að hafa merki um virkt krabba-
mein, 107 sjúklingar (31%) höfðu látist með
fjarmeinvörp, 11 sjúklingar (3%) voru á lífi
með fjarmeinvörp og 16 sjúklingar (5%) voru á
lífi eftir að hafa fengið staðbundið endurmein
án merkis um fjarmeinvörp. Upplýsingar varð-
andi líftíma sjúklinga og dreifingu hinna ýmsu
þátta eru birtar í töflu II.
Konur sem voru á aldrinum 40-50 ára við
greiningu sjúkdómsins, hafa betri horfur en
bæði yngri (p=0,02) og eldri konur (p=0,005),
en væri konunum skipt á hefðbundinn hátt í
hópa yngri eða eldri en 50 ára var líftími beggja
hópa sambærilegur (tafla II). Flestir þættir sem
rannsakaðir voru höfðu tölfræðilega marktæk
áhrif á horfur, en eitlastaða í holhandareitlum
og S-fasinn höfðu þó greinilega bestu upp-
lausnina (tafla II). Mynd 2 sýnir mismun á