Læknablaðið - 15.07.1997, Blaðsíða 70

534
LÆKNABLAÐIÐ 1997; 83
Sigurður Samúelsson
Svar til Friðriks Einarssonar
Hvorugur okkar Friðriks átti neinn þátt í að launa-
kröfumál okkar árið 1952 var tekið til meðferðar, og
aldrei voru við kvaddir til fundar meðan á því stóð.
Friðrik sendir mér pistil í
Læknablaðinu 10. tbl. 1996
(Læknablaðið 1996; 82: 737),
sem hann kallar „Misminni í
æviágripi?“ Hann segir í byrjun
máls síns: „en vil aðeins leið-
rétta missagnir um baráttu okk-
ar Sigurðar í desember 1952 og
janúar 1953“. Ekki get ég sam-
sinnt að við höfum átt í nokkurri
„baráttu" í þessu máli þar sem
við höfðum ekki hugmynd um
að þetta mál yrði tekið til af-
greiðslu og vorum aldrei kvadd-
ir á fund í dómsmálaráðuneyt-
inu meðan á afgreiðslu þess
stóð. Þá er það misminni Frið-
riks eða misskrift að við höfum
haft einhver afskipti af niálinu í
janúar 1953. Úrskurður ráðu-
neytisins féll í desember 1952 og
kom til útborgunar í byrjun jan-
úar1953.
Misminni mitt og missagnir
sem Friðrik ber mér á brýn hefir
ekki með upphaf eða feril þessa
máls að gera og þarfnast því
ekki svara. Leiðrétta þarf rang-
hermi Friðriks, er hann bendlar
nafn Theodórs Skúlasonar yfir-
læknis við þetta mál. Hann
starfaði ekki við Landspftalann
árið 1952, en var ráðinn að lyf-
lækningadeildinni tveimur ár-
um síðar (október 1954).
I þessu skrifi sínu reynir
Friðrik að halda uppi hlutdeild
af afskiptum okkar í þessu
launamáli sem hvor tveggja var í
raun óburðugt af eðlilegum
ástæðum. Hann birtir því bréf
okkar til dómsmálaráðuneytis-
ins þessari skoðun sinni til halds
og trausts. Tilurð þessa bréfs,
dagsetning þess og efnisinni-
hald sýna glögglega að við
Friðrik komum þar fyrst við
sögu þegar málið er komið að
lokaafgreiðslu í dómsmálaráðu-
neytinu. Ég skýri þetta nánar í
greinargerð minni. Þetta hefir
mér löngum verið ljóst, og hefi
því ekki fundið ástæðu til að
ræða þetta mál í læknahópi eða
á læknafundi, enda er þetta ekki
tilefni þess að ég svara skrifi
hans.
Ég þykist ekki eiga neinn þátt
framar Friðriki í þessu máli
okkar en vefst í það meira en
hann vegna þess að forvígis-
maður málsins var sjúklingur á
lyflækningadeildinni, þar sem
hann kynntist mikilli nætur-
vaktavinnu lækna þar. Hann
vissi sem var að enga borgun
fengum við fyrir þau næturstörf.
Hann var það mikill sanngirnis-
og drengskaparmaður að hann
af sjálfsdáðum tekur mál þetta
að sér og stjórnar því þar til
málalok fást. Hann var líka
maðurinn sem bæði hafði burði
og getu til að taka málið að sér.
Gjörð hans og framkvæmdir ber
ekki síður að þakka.
Hér kem ég að aðalástæðunni
til þess að ég svara skrifi Frið-
riks. Mér virðist ómaklegt
þegar fjallað er um þetta launa-
mál okkar að staðreyndir máls-
ins séu sniðgengnar. Það fer
fyrir brjóst mér að velgerðar-
maður okkar skuli þannig liggja
óbættur hjá garði fyrir vel unnin
störf okkur Friðriki til handa. í
ævisöguágripi mínu gat ég stutt-
lega og í gamansömum tóni um
upphaf málsins, nafn frum-
kvöðuls þess og ráðherra hans,
en ræddi ekki um framhald
málsins, sem ég er þakklátur
fyrir að fá tækifæri til að gjöra.
Þá hefir mál þetta aðra hlið
og hana merkilega. A það skal
lögð áhersla að málið snýst ein-
göngu um launagreiðslur fyrir
næturvaktastörf okkar. Það var
velgerðarmaður okkar Friðriks
sem tók af okkur ómakið við að
standa í nokkru stappi við fram-
kvæmd þess. Þetta mun vart
endurtakast og verður því að
öllum líkindum einsdæmi í sögu
launakröfumála læknafélag-
anna, þegar hún verður skrifuð.
Greinargerð mín er þessi: Á
haustdögum 1952 dvelst á lyf-
lækningadeild ráðuneytisstjóri
dómsmálaráðuneytisins, sem
einnig fór þá með heilbrigðis-
mál Gústav A. Jónasson. Þegar
hann hafði verið þar um hríð
átti hann tal við mig og taldi
sanngirnismál að mér yrði eitt-
hvað greitt fyrir þá næturvakta-
vinnu sem ég innti þar af hendi.