Læknablaðið - 15.01.1998, Síða 40

38
LÆKNABLAÐIÐ 1998; 84
Table III. Clinical events.
Patient Event related Mean
No/Sex/Age Indication Event INR INR
I Major hemorrhagic events*
1/F/50 Short term for VTE Disseminated internal bleeding 6.8 2.9
2/F/69 Long-term for VTE Bleeding duodenal ulcer 15.5 4.2
3/M/64** Mechanical heart valve Severe bleeding from urinary tract 7.9 4.7
3/M/64** Mechanical heart valve Intracranial bleeding 8.6
4/m/54 Arterial disease Bleeding duodenal ulcer 1.8*** 2.0
5/M/82 Arterial disease Pericardial and disseminated bleeding (died) 11.6*** 4.6
Group mean INR 4.1
II Thrombotic events
6/M/78 Arterial embolism Thrombotic stroke 1.8 2.7
III Non-hemorrhagic deaths
7/F/62 Short-term for VTE Sudden death (no autopsy) - 3.2
8/M/82 Atrial fibrillation Acute myocardial infarction and congestive heart failure _ 7.8
9/M/65 Atrial fibrillation Acute myocardial infarction - 1.7
Group mean INR 3.9
F = female
M = male
VTE = venous thromboembolism
* = admission to hospital and/or transfusion
** = the same patient bled twice
*** = inR estimated from other hospital's prothrombin time and thromboplastin
reiknuð út frá PT-prófi (PT-INR) kom fram
mjög sterk fylgni (mynd 1) og teljum við því
fyllilega réttlætanlegt að meta blóðþynningu út
frá INR-gildum samkvæmt storknunartíma
PP-prófs.
Á undanförnum árum hefur mikið verið rætt
um það hver styrkur blóðþynningar eigi að
vera og hvar hættumörk of- og vanþynningar
liggi. Fram á síðustu ár hefur almennt verið
talið æskilegt að sjúklingar séu með INR-gildi
á bilinu 2,0-3,0 en sjúklingar með gervihjarta-
lokur fái heldur meiri blóðþynningu, eða INR-
gildi 3,0-4,5. í nýjustu ráðleggingum banda-
ríska hjartalæknafélagsins er ráðlagt að INR sé
2.5- 3,5 hjá sjúklingum með gervihjartalokur
(8),.
í nýlegri rannsókn á blóðþynningu sjúklinga
með gervihjartalokur var tíðni blæðinga og
segamyndana mjög lág þegar INR var á bilinu
2.5- 4,9 (7). Önnur nýleg rannsókn á sjúkling-
um sem fengið hafa segarek í heilaæðar og
voru með langvarandi gáttatif sýndi að tíðni
blæðinga var mjög lág ef INR var haldið undir
3,9 (6), en æskileg neðri mörk blóðþynningar
eru þó mjög óljós eftir sem áður (12,13). I
rannsókninni sem hér er greint frá var meðal-
talsblóðþynning fremur lág miðað við aðrar
sambærilegar rannsóknir (6,7). Við skömmtun
blóðþynningarlyfjanna var almennt miðað við
að halda blóðþynningu sjúklinga á bilinu
INR=2,0-3,0 án tillits til ábendingar og tókst
það í aðeins 37% meðferðartímans, sem sýnir
hve vandasamt er að stilla blóðþynningu
margra sjúklinga. Ekki reyndist marktækur
munur á meðaltalsblóðþynningu meðferðar-
hópa (tafla II). Sjúklingar með gervihjartalok-
ur fengu því ekki meiri blóðþynningu en aðrir í
þessari rannsókn, en enginn þeirra fékk þó
segarek á tímabilinu.
Algengustu fylgikvillar blóðþynningar eru
blæðingar og hættan á blæðingum er háð því
hve mikið blóðið er þynnt (1). Blæðingar eru
þó háðar ýmsum öðrum þáttum svo sem al-
mennu ástandi sjúklinga, því eldri og veikari
sem sjúklingar eru þeim mun meiri er hættan
(1). Hafa nokkrar stórar rannsóknir sýnt tíðni
meiriháttar blæðinga frá einni til átta blæðinga
á hver 100 meðferðarár (6,7,14-16). Blæðingar-
tíðnin er almennt hærri í framskyggnum rann-
sóknum en afturskyggnum. Einnig skiptir máli
hvenær á meðferðartímabili sjúklingar eru
skoðaðir þar sem blæðingartíðni er mun hærri
á fyrsta rnánuði meðferðar en lækkar síðan
jafnt og þétt (17). Ein afturskyggn rannsókn