Sagnir - 01.04.1990, Qupperneq 25

„Ó, vesalings tískunnar þrælar."
lausri gagnrýni um leið og hann
sneri við henni bakinu. Meðan hún
var að kynnast herranum vildi hún
helst tala um daginn og veginn,
kvikmyndir, dansleiki og þesshátt-
ar. Ef ungi maðurinn minntist á
bækur eða æðri tónlist var hann
úrskurðaður montinn og vildi hann
sveigja talið að fjármálum eða
stjórnmálum var hann drepleiðin-
legur. Hins vegar var hún til í að
ræða þessi mál þegar þau voru tvö
ein og þekktust dálítið betur. En við
fyrstu kynningu varð herrann að
segja brandara aðra hverja mínútu
ef „Reykjavíkurstúlkan" átti að telja
það ómaksins vert að kynnast hon-
um nánar. Tækist það hélt kynn-
ingin áfram.19
Þær þóttu afar heppmr stúlkurnar sem fengu
vinnu á skriþtofu, enda slíkt starf draumur allra
sannra „Reykjavíkurstúlkna"!
Vildi starfa á skrifstofu
Sagt var að „Reykjavíkurstúlkan"
árið 1939 væri venjulega syfjuð á
morgnana þegar hún færi á fætur.
Samt var hún dugleg að vinna. Þótt
hún ætti efnaða foreldra var henni
ekkert um það gefið að vera að-
gerðalaus heimasæta. Nám sitt
miöaði hún oftast við atvinnuvon
en hafði lítinn áhuga á vísindaiðk-
unum. Hins vegar átti hún til að
vera þrældugleg í skóla og ein-
kunnasjúk úr hófi. Heimilisstörf
voru henni ekki að skapi, meðal
annars vegna þess að þá var hún
kölluð vinnukona og fékk aðeins frí
á fimmtudögum. Helst vildi hún
vinna á skrifstofu, í búð eða verk-
smiðju.20 Skrifstofustarf virtist þó
skipa efsta sætið, eða eins og ein
/,Reykj a víku rs tú I ka n " komst að
orði árið 1939:
það er nú minn draumur að
komast á skrifstofu, eins og allra
sannra Reykjavíkurstúlkna. Þar
er sá ljóður á, að jafn margar
skrifstofur eru ekki til í Reykja-
vík, eins og það eru margar
stúlkur hér sem langar til að
komast þangað og hafa alla
kunnáttu til þess, og því miður
engin von til þess að það lagist
fyrr en við stúlkurnar höfum
fengið einhver ítök í stjórninni!21
Annars kærði „Reykjavíkurstúlk-
an" sig víst kollótta þótt hún hefði
erfitt og jafnvel ógeðfellt starf ef
hún fékk það vel borgað. Henni
þótti gaman að vinna fyrir miklum
peningum en var fljót að eyða
þeim. Hún mætti stundvíslega í
vinnu ef húsbóndinn var strangur
en annars var hún til með að slæp-
ast 5-10 mínútur. Helst vildi hún
vinna í sprettinum og slæpast á eftir
ef hægt var. Ef henni var trúað fyrir
vandasömu verki lagði hún sig
fram til þess að gera það vel. Fyrir
slrkt vildi hún fá sérstakt hrós.22
Fegurst kvenna
„Reykjavíkurstúlkan" vildi eiga frí á
kvöldin. Þá vildi hún skemmta sér.
Hún hjálpaði þó mömmu sinni við
heimilisstörfin ef hún var beðin en
hún var löt að stoppa í sína eigin
sokka. í versta tilfelli gerði hún það
á morgnana. f stað þess að sitja
heima bjó hún sig í sínar bestu flík-
ur og fór út. Hún hugsaði mikið um
útlit sitt. Kjólar, hattar og kápur
voru henni meira virði en fæði og
húsnæði. Hún fylgdi tískunni eins
vel og hún gat og grennti sig með
sulti ef á þurfti að halda. Hún var
vel heima í flestu er laut að nýtísku
kvensnyrtingu.23
„Reykjavíkurstúlka" fjórða ára-
tugarins var lagleg. Ef marka mátti
umsagnir fjölmargra ferðalanga,
sem komu til Reykjavíkur, átti hún
engan sinn líka undir sólinni hvað
fegurð snerti og yndisþokka. Þessi
ummæli kitluðu vafalaust eyru
hennar en vonandi skildist henni
eins vel og körlum að þetta væru
aðeins elskulegar ýkjur,
settar fram í hrifningu og algeru
gagnrýnisleysi þeirrar stundar er
siðfágaðar, laglegar stúlkur,
klæddar eftir óaðfinnanlega ný-
tísku Evrópu-sniði, ber fyrir aug-
un í bæ þar sem búist var við
óhreinum, durgslegum flóka-
tryppum í kvenmannslíki, eða
máske aðeins Eskimóakerling-
um í selskinnsgörmum.24
„Reykjavíkurstúlkan" 1939 þoldi
samanburð við útlit kvenna á sama
reki í flestum eða öllum nálægum
löndum án þess að hafa nokkra
vansæmd af, því hún vildi líta vel
út. Hún lagði rækt við andlitsfeg-
urð sína, var sæmilega vaxin og
stolt af því að hafa snotra fætur. Ef
hún hafði breiðan og fallegan
hnakka gekk hún með drengjakoll,
annars með hálfsítt hár. Óliðað hár
þoldi hún ekki. Andlitsduft notaði
hún mikið og tiltölulega mikinn
varalit, slæma tegund. Tennurnar
hirti hún sæmilega. Neglurnar
lakkaði hún með ódýru lakki en var
trassi við að skafa undan þeim. Að
öðru leyti var hún hrein og þokka-
leg. Föt hennar voru venjulega dýr-
ari en hún hafði efni á að kaupa,
Ætli fegurð „Reykjavíkurstúlkunnar" hafi ein-
göngu verið ýmsum hjálparmeðulum að þakka?
SAGNIR 23