Hermes - 01.12.1988, Síða 31

29
Móðir og dætur við tedrykkju á heimili þeirra í Sambandshúsinu.
ur fengum oft að fara á fætur klukkan 6
og hjálpa pabba að kemba hestunum og
brynna þeim. Og pabbi og mamma
hvíldu sig frá dagsins önn með því að fara
í reiðtúra á kvöldin.
Mamma ásetti sér líka að vera góður
leiðbeinandi hinna mörgu, myndarlegu
stúlkna, sem hjálpuðu henni við heim-
ilisstörfin, eftir því sem árin liðu. Hún
gaf þeim gott fordæmi og góð heilræði
eins og okkur systrunum. Eg minnist
þess, er hún sagði við unga stúlku austan
af landi, sem ætlaði að gifta sig og setjast
þar að. „Blessuð mundu nú að strita ekki
of mikið. Pú átt líka að njóta lífsins.
Taktu þér frí á sunnudögum og farðu í
reiðtúra. Maður verður að grípa tækifær-
ið, það gefst ekki nema einu sinni.“
Mamma bar hag hinna minni máttar ekki
síður fyrir brjósti en pabbi og bæði voru
þau skörungar, ekki vantaði það.
Mamma hafði auk þess yndi af að fara í
gönguferðir, en pabbi vann meira en
svo, að hann gæti tekið þátt í þeim nema
sjaldan.“
Auður: „Pabbi vann ótrúlega mikið.
Ég held, að hann hljóti að hafa unnið á
við tvo, allt sitt líf. Og svo var hann alltaf
með nýjar hugmyndir. En hann hafði
líka þann hæfileika að geta dottað andar-
tak, ef tækifæri gafst, og vera svo alveg
hress. Og það var ómetanlegt, þvímaður
sem fer á fætur upp úr fimm en sofnar
ekki fyrr en eitt eða tvö - ja - það heldur
engin venjuleg manneskja út.“
Gerður: „Ég tók líka oft eftir því, að
hann gat talað í símann, skrifað grein og
sinnt manni, sem var staddur hjá honum
allt í senn. Það var eins og hann gæti
haldið mörgum þráðum í einu. En hann
naut líka hjálpar mömmu. Þegar hann
kom heim, þreyttur af löngum ferðalög-
um, gerði hún sitt ýtrasta til þess að hann
gæti haft næði. Og hún var alltaf reiðu-
búin að fara í ferðalög með honum, eða
taka á móti þeim gestum, sem hann lang-
aði að fá. Og þetta var raunar
gagnkvæmt, því það sem mömmu lang-
aði, það var líka hans vilji.“
Auður: „Það var líka afskaplega gam-
an að fara með þeim til útlanda. Við vor-
um t.d. öll saman eitt sumar í Noregi og
annað í Frakklandi, þegar við vorum
telpur innan við fermingu. Þetta voru
ekki bara skemmtiferðir, heldur ein-
hverskonar nám og vinna um leið. Þar
skrifaði pabbi sínar kennslubækur."
Gerður: „Já og manstu, Auður,
sumarið sem við vorum í Noregi? Það
var sumarið, þegar pabbi m.a. var að
velja kvæði fyrir börn í Skólaljóðin. Satt
að segja vorum við dálítið þreyttar á því
stundum þegar pabbi var að reyna ljóðin
á okkur, til þess að sjá hvort ljóðin væru
við hæfi barna á þessu aldursskeiði, 8-11
ára!“
Og systurnar bæta við: „Annars voru
þessi sumur erlendis með foreldrum
okkar yndisleg. Þar var fjölskyldan loks í
næði, og laus við stjórnmál og dægur-
þras. Við fórum í skemmtilegar ferðir
saman, rérum út á Harðangri í logni og
sólskini og syntum í sjónum. Þar var stór-
kostleg náttúrufegurð, og þar kynntumst
við mörgu elskulegu norsku fólki. I
Frakklandi var umhverfið mjög ólíkt.
Við vorum á litlum baðstað við Erma-
sund, nálægt Dieppe. Ströndin þar var
afar stór með ljósum, mjúkum sandi, og
þar voru háar, hvítar klappir í stað fjalla.
Þar var mjög heitt og á kvöldin komu
þrumur og eldingar, sem lýstu upp her-
bergin í myrkrinu. En hvergi var
skemmtilegra að synda en þarna.
Öldurnar voru háar og krakkarnir
stungu sér í gegnum þær eða létu sig
stundum fljóta á bakinu upp og niður og
horfðu beint upp í bláan himininn.
Hversvegna erum við að rifja upp
þessar löngu liðnu minningar í sambandi
við okkar tvö gömlu heimili? Það er
vegna þess, að þarna fyrst og fremst
Císli Bjarnason. Útskr. 1970. Rekur
endurskoðunarskrifstofu á Egilsstöð-
um. Ör á streng var prentað í 2. tbl.
Hermesar 1973.
Gísli Bjarnason
Ör á streng
Bogi mirm er spenntur
beinist örin
að féndanna liði.
Pó hika ég við
hönd mín skelfur
og haldin er sjón mín
Eitthvað nístir sál mína
örðugt mér reynist að skjóta
og hœfa máske að lokum
hver veit?
hjartað íeigin brjósti.