Hermes - 01.12.1988, Síða 55

53
væri tveimur árum yngri en Gróa, var hún almennt talin mynd-
arlegri í verkum sínum.
Helga í Undirhlíð bað nú samt um Gróu en ekki Sibbu, og
Gróa fann gleðina ylja sér allri þegar hún hugsaði um það.
Hún var nú að komast upp að hólnum sem kallaður var Sjón-
arhóll, en af honum sást yfir allt túnið og heimaengjarnar.
Ennþá var ekki byrjað að verja Árbakkaengjar, en Gróa vissi
að þar var víðáttumikið slægjuland. Þangað var farið ríðandi til
sláttar, á viljugu fallegu hestunum í Undirhlíð, og þótt Gróa
væri svolítið hrædd við að fara á bak þessum gljáandi gæðing-
um, þá var það dálítið annað en hrossin í Bitru, sem lifðu að
mestu á moði og útigangi á vetrum, þótt það væru svo sem al-
veg sæmileg hross.
Þarna losnaði skóþvengur Gróu, og hún settist á þúfu í vott
grasið til að binda hann. Og nú mundi hún eftir að hún átti að
hafa með sér hundinn Sám, sem var svo tregur að gegna henni.
Hún gæti reynt að kalla á hann, en ætlaði þó fyrst að líta eftir
hvort nokkurt fé væri nálægt. Kannski gæti hún sigað og hóað
svo hátt að hún þvrfti ekkert á Sámi að halda.
Gróa fann nú að henni var farið að líta ágætlega. Það var
logn sunnan undir hólnum, henni var orðið hlýtt af göngunni,
og hún fór að hugsa um Jónsa, strákinn sem hún var skotin í.
Eiginlega tók hún fyrst eftir Jónsa við kirkjuna á hvítasunnu
í fyrra, og auðvitað mátti enginn vita hvað mikið hún hugsaði
um hann. Þó var gaman ef henni var strítt á þessu, og einhvern
veginn komst Sibba á snoðir um þetta, eins og raunar alla skap-
aða hluti sem Gróa ætlaði að leyna, og Sibba átti það til að fara
að gaula alveg upp úr þurru:
„Jónsi á Hamri! Jónsi á Hamri!"
Þá varð Gróa vond og hastaði á systurina, en nú saknaði hún
þess að heyra ekki meira. Hérna stríddi enginn henni á Jónsa,
ekki einu sinni Kristín, sem blaðraði þó heilmikið. Kristín var
ekki nema fimmtán ára og hugsaði víst li'tið um ást.
Gróa geispaði langan og hresstist við það. Nú varð hún að
koma sér upp á hólinn og hóa fénu frá túninu. Svo gat hún hvílt
sig á eftir og hugsað um Jónsa.
Theódór Gunnlaugsson.
Útskr. 1920.
Bóndi og kunn refaskytta og náttúruunnandi.
Sinnti ýmsum félagsmálum og skrifaði nokkr-
ar bækur og fjölda greina í blöð. Á refaslóðum
er úr samnefndri bók sem út kom 1955.
Myndir eftir Árna Elfar.
Theódór Gunnlaugsson
Á refaslóðum
Um þcu3 verður ekki deilt, að mannlegasta aðferðin við
að aflífa allar skepnur er sú, að þær finni sem minnst til
og skynji helst ekki aðdraganda þeirra alvörustunda.
Tófa, sem kemur til móts við maka sinn eftir leiðsögn
hljóðsins, er flytur henni fagnaðarboðskap, er laus við allan
ótta. Öll líðan hennar er þrungin lífsnautn og hrifningu. Ættum
við mennirnir þess kost að ganga dauðanum á hönd á sama hátt