Hermes - 01.12.1988, Qupperneq 57

55
mótum. Og við hlæjum báðir. Rétt áður en þau hittast, snýr
hvíta tófan leiftursnöggt við og hleypur sömu leið til baka með
geysihraða, svo að rebbi dregst talsvert aftur úr. Dregur hann
þó sýnilega ekki af sér. En það spretthlaup. Þetta var skopleg
sjón. Hvíta tófan hendist út á hægri hlið, snöggbeygir og nemur
svo staðar. Þetta varaðist ekki rebbi, sem nú hefur sýnilega
fullan hug á að ná í kerlingarhróið. Hann hljóp beina línu, en
við beygjuna, sem hún tók, gáði hannekki að sér, þarsern ferð-
in var svo gífurleg, að hann steyptist yfir sig. Og það er sem ég
sjái í augun á honum, þegar hann komst á réttan kjöl aftur. Og
nú kemur hvíta tófan til hans með blíðuatlotum svo sakleysis-
leg, og allt feilur í ljúfa löð. En eitthvað sýnist okkur rebbi
kankvís við hana. Það er eins og hann sé að gera henni ljóst, að
svona hrekkjabrögð séu nú alveg óþörf og alls ekki til að bæta
sambúðina.
Þau nema staðar sunnan í melhól með víðirunnum neðst, en
moldarbörðum efst og steinum. Þar snúast þau og hverfa bak
við hann, en koma í ljós annað slagið. Hvað þau eru að pukra
þarna, vitunr við ekki. Skömmu síðar sjáum við hvar rebbi lall-
ar vestur móana og hverfur. Við bíðum lengi, en aldrei bólar
neitt á hvítu tófunni. Þykjumst vita að hún liggi sunnan í
hólnum. Ég fer því að svipast að henni. Ég læðist hljóðlega upp
á hólendann að austan án þess að fara í vindlínu. Hvima svo alls
staðar sunnan í hann, um leiðog ég rétti úr mér. þvíekki ergott
að gizka á, hvar tófan liggur. Síðast stend ég uppi á hólnum
syðst og geri nrérfullagrein fyrir því viðbragði, sem tófan tæki,
ef hún liti snögglega upp, máske örstutt frá mér, og sæi þennan
Golíat.
Gott og vel. Þarna, við barðbrún, sér á grá eyru og vindhárin
á hálsi tófunnar, aðeins fáa faðma sunnan og vestan við mig.
Eg ávarpa hana með mjög daufu dekurhljóði. Hún lvftir höfði,
hægt og silalega, og snýr hnakka við mér. Hún hefur engan
grun um hættu. Veit einu sinni ekki, hvaðan hljóðið konr.
Svefninn hefur verið sætur. Og skotið ríður af, án þess hún snúi
við höfðinu.
Þetta var ung læða og álitleg. En aldrei hafði hún verið sogin
þetta vorið. Það sáum við síðar.
Nú ákváðum við að komast til bæja í kvöld með þessar þrjár
tófur í heilu lagi, ef ekkert greni fyndist, svo enginn þyrfti að ef-
ast um dagsverkið. Og svo fór, að hvergi var umgangur í öllum
holurn í Hraundal, en þær eru margar.
Helgi Sæmundsson. Útskr. 1940. Blaða-
maður og ritstjóri um fjölda ára. Tekið þátt
í ýmsum félagsmálum og staðið i fremstu
röð í menningarmálum og setið í ýmsum
nefndum og ráðum á þvísviði. Hefur ritað
mikið um bókmenntir og önnur menn-
ingarmál og stjórnmál í blöð og tímarit og
flutt fjölda útvarpserinda. Cefið út bækur,
bæði frumsamdar og þýðingar. Riddarinn
bvíti er úr bókinni Vefurinn sífelldi.
Mynd eftir Ingiberg Magnússon.
Helgi Sæmundsson
Riddarinn hvíti
Riddarinn hvíti hleypir trcmstum gcnmni
lilemmiskeið jarðar og hin bröttu fjöll.
Hrekkur þá við íhellisínum fúlum
hamrinum bundið grett og loðið tröll
sem gruna fer að hetju sé á höndum
helgasta skylda manns í öllum löndmp:
óvœtt að fella, leysa þúnga þraut
þeysandi fram á hárri sigurbraut.