Hermes - 01.12.1988, Síða 58

Sigurður Hreiðar Hreiðarsson
56
Ég gerði mér far um að
líta stórt á hlutina
Dagstund með Guðlaugu Einarsdóttur, húsmóður við
Samvinnuskólann að Bifröst um árabil.
Ein mannsævi er skammur tími, jafnvel þó hún sé sæmilega löng. Mér fínnst heldur ekki langt síðan ég sá
Guðlaugu Einarsdóttur fyrst. Það var fyrir ríflega þrjátíu og einu ári, þegar ég kom að Bifröst til að setjast
í Samvinnuskólann. Raunveruleg kynni hófust á þriðja degi mínum að Bifröst, er mér sló niður öðru sinni
í flensu sem ég hafði haft síðan í inntökuprófum.
Þó við höfum ekki alltaf ræktað
kunningsskapinn sem skyldi hefur
enginn skuggi fallið á vináttu okk-
ar í öll þessi ár. Samt urðu samskipti okk-
ar töluvert mikil þau tvö ár sem ég var
nemandi að Bifröst. en þó enn meiri
síðar, er ég varð tómstundakennari að
Bifröst fimm síðustu árin sem Guð-
mundur og Guðlaug réðu húsum þar. Pá
unnum við Guðlaug mikið saman - og
kom vel saman.
Það er óþarfi að segja þeim sem stund-
uðu nám í Samvinnuskólanum á skóla-
stjóraárum séra Guðmundar Sveinsson-
ar, hvaða hlutverki Guðlaug Einarsdótt-
ir, kona hans, gegndi á þeim tíma.
„Marnrna," var hún oft kölluð í umtali í
hlýlegri glettni, af því gefna tilefni að
þannig ávarpaði maður hennar hana oft,
en ekki síður vegna þess að hún var í
raun staðarmamma okkar nemendanna.
Hún var húsmóðir skólaheimilisins.
Þegar Guðmundur hvarf til annarra
starfa og gerðist skólameistari Fjöl-
brautaskólans í Breiðholti í Reykjavík,
leið ekki á löngu áður en Guðlaug var
komin þar til starfa líka. Öðru vísi var
starfi hennar háttað þar, enda ekki
heimavist í Breiðholtinu. Engu að síður
hélt hún áfram samskiptum við ungt
fólk, sem alla tíð voru hennar líf og yndi,
þar til hún lét af störfum 68 ára að aldri.
Og í vor sem leið hélt hún upp á sjötíu ára
afmælið sitt með þeim myndarbrag sem
hennar var von og vísa. Þá sneisafyllti
hún samkomusal í Holtagörðum og veitti
eins og henni er lagið.
Húsmóðurstarfið í Bifröst átti sér enga
innlenda fyrirmynd, þegar Guðlaug tók
það að sér. Pað varð því hennar að móta
það og gera það að því sem það var. Það
varð líka í bókstaflegri merkingu „starfið
hennar Guðlaugar“. því engin ílentist í
því eftir að Guðlaug fór frá Bifröst.
Því má segja að Guðlaug eigi þennan
titil ein.
Hvernig stóð á því að þetta starf varð
til? Hvað fólst í því? Hvað hafði það að
segja fyrir heimilisbraginn á skólaheimili
Samvinnumanna að Bifröst í Norðurár-
dal? Gamlir Bifröstungar þekkja það af
sjálfum sér. En hvað segir skólahús-
móðirin sjálf, Guðlaug?
Hún tekur á móti mér með smurðu
brauði, rjómavöfflum og kaffi, og við
skálum fyrir samfundunum í ljúfum
dommlíkjör frá munkum af Benediktus-
arreglunni. Þannig tekur Guðlaug á móti
gesti. Ekki það að við þurfum hjálpar-
tæki til að spjalla saman. Það höfum við
aldrei þurft - ekki heldur núna, og áður
en varir eru samræðurnar komnar í full-
an gang.
Svo við byrjum á upphafinu: Kom hús-
móðurstarfið í Bifröst til skjalanna strax
í upphafi árið 1955, um leið og Guð-
mundur réðist til skólastjórastarfa í
Bifröst?
„Já, það gerði það, vegna þess að við
vorum búin að ferðast til allra Norður-