Hermes - 01.12.1988, Side 60

58
vísu með þrjú börn, en eldri telpurnar1*
voru komnar í skóla. Aðeins Gulla litla
var heima, þá þriggja ára þegar við kom-
um þarna. Það varð úr að ég tók starfið
áfram. Aldrei var ég samt fastráðin eða
neinn samningur gerður, ég minnist þess
ekki.
Pað lenti líka fleira á mér en þetta.
Eins og að ganga frá skólahúsnæðinu eft-
ir að skólastarfi lauk á vorin, og að taka
við af hótelinu á haustin. Endalausar
vörutalningar. Þannig varð starfið lengra
heldur en skólinn stóð, og ég varð oft að
endurráða stúlkur á vorin til að komast í
gegnum þetta. Þú þekkir það nú, að kon-
urnar í Bifröst, sem voru giftar kennur-
um, voru oft fengnar á vorin til að hjálpa
til.
Svona var nú byrjunin. Það sem fólst í
starfinu var náttúrlega að sjá um dagleg-
an rekstur. Framan af leysti ég af í eld-
húsinu, til þess að ráðskonan gæti fengið
frí. Og ef veikindi voru leysti ég alltaf af,
hvaða verk sem var. Ég held að það sé
ekki til það verk, sem þarna var unnið og
ég greip ekki einhvern tíma í.“
Svo voru það húsmæðravikurnar. Þær
voru partur af starfi skólans. Hvernig
hófust þær?
„Það datt þetta einhverjum í hug, að
konur allstaðar af landinu fengju að
koma í Samvinnuskólann og kynnast þar
samvinnustarfinu. Það voru kaupfélögin
sem buðu konunum og kostuðu þær að
öllu leyti.
Strax frá upphafi var það ákvörðun
okkar að gera þetta eins vel og við
gætum, og leggja mikið í það. Ég man að
sumum kaupfélagsstjórum þótti þetta
dýrt. Auðvitað kostaði það nokkuð. En
ég sagði líka við þá, að ef við fengjum
ekki að gera það eins og við vildum hafa
það, ætluðum við ekki að gera það. Hafa
það eins flott og mögulegt væri, og það
yrði bara að kosta það sent það kostaði.
Þegar allt kom til alls var þetta ekki
dýrt, miðað við hvað út úr því kom. Það
var lagt upp úr góðum mat, og við feng-
um fyrirlesara og fræðimenn til að halda
fyrirlestra og erindi. Svo datt mér í hug
að þessar konur kynnu að meta það, ef
þarna væri hárgreiðslukona, fótsnyrti-
dama og snyrtifræðingur, ýmist til þjón-
ustu eða til að hafa sýnikennslu. Kon-
urnar sem komu á húsmæðravikuna voru
margar orðnar dálítið fullorðnar, og
sumar höfðu meira að segja aldrei farið
til Reykjavíkur.
Þær voru óskaplega þakklátar fyrir
þetta, ekki síst kannski fótsnyrtingu,
1) Guðbjörg var 12 ára. þegar hún flutti með foreldrum sínum
frá Hvanneyri upp að Bifröst. Þórfrídur 11 ára. Guðlaug var
þriggja ára. svo sem hér kemur fram.
sem margar þeirra höfðu aldrei áður far-
ið í. Þær þurftu að borga einhverja
smámuni fyrir fótsnyrtingu og hár-
greiðslu. En þær höfðu mjög gaman af
þessu, konurnar. Þær höfðu allt í einu
tíma til að sinna sjálfum sér. Það losnaði
þarna af þeim ákveðin spenna. Konur
eru nú einu sinni konur, og þær höfðu
gaman af að halda sér til og láta snúast
við sig.“
Ég hef alltaf verið nokkuð viss um, að
húsmóðurstarfið að Bifröst hefur gefið
þér heilmikið.
Guðlaug tekur stóra dýfu í stólnum af
ákefð. „Það gerði það! Mér hefur alltaf
þótt ógurlega gaman að vinna með ungu
fólki. Núna hef ég verið að vinna með
ungu fólki síðan ég var sjálf ung mann-
eskja. Jú, það gaf mér mikið. Mér þótti
voðalega gaman að nemendunum. Sum-
ir sögðu nú að mér hefði þótt mest gant-
an að þeim sem voru ntestu grallararnir.
Ég veit ekki hvort þetta er satt, en það
var stundum með þá sent sumir voru
reiðir út í, að mér þótti gaman að þeint.
Það var þá einhver annar þáttur sent
sneri aö mér og ég fann.
Auðvitað fannst ykkur ég oft frek og
skömmótt. En það er eins og þú þekkir.
tíminn breiðir yfir þetta og það góða
verður eftir. Mér dettur ekki í hug að
lialda annað en ýmislegt hafi verið sagt
urn mig. Ég veit að það var gert.“
Áður en ég kom að Bifröst var ég búinn að
vera á héraðsskóla, þar sem engin hús-
móðir var. Ég legg það ekkert að jöfnu
hvað það var miklu betra að eiga góða
manneskju vísa, seni hægt var að leita til,
og sinnti manni jafnvel að fyrra bragði.
„Já, mér fannst nemendur sem komu
frá héraðsskólunum vítt um land segja
þetta, og finnast það framför að það væri
húsmóðir á heimavist. Og ég held að
samstarf mitt við nemendur hafi verið
mjög gott. Ég held það,“ segir Guðlaug
varfærnislega, og verður unt leið
áhyggjufull á svipinn. eins og hún sé
hrædd um að taka nú meira upp í sig en
hún geti fvllilega staðið við.
Ég held að þú hljótir að hafa skynjað það
sjálf í gegnum tíðina af samskiptum þín-
um við nemendur, eftir að þeir luku nánii
frá Bifröst, að þeim var undantekninga-
lítið hlýtt til þín.
„Það er rétt, ég skynjaði það mjög vel.
En mér varð nú stundum ekki um sel að
finna þá gloríu sem kom yfir skólann hjá
nemendum sem voru farnir! Mér fannst
hún stundum óþarflega mikil. En maður
finnur það einmitt á gömlum nemend-
um. hvað þeir eru manni góðir, hlýlegir
og almennilegir. Enda er það svo að ef ég
þarf á einhverju að halda. þarsem ég veit
að Samvinnuskólamaður er í forsvari, þá
dettur mér ekki í hug annað en að leita til