Hermes - 01.12.1988, Síða 146

144
Við skulum fara aðeins í íþróttaferilinn.
Þú varst spretthlaupari.
Já, í 100 metra og 400 metra hlaupi, en
fyrst og fremst í 200 metra hlaupi. Ég
byrjaði að keppa sumarið 1948, en var
meiddur mest allt það sumar, datt í stiga
og tognaði.
Varstu fullur, karlinn?
Nei - syfjaður! Mér skrikaði fótur í ný-
bónuðum stiga innanhúss. Ég hélt á
ferðaútvarpi, sem þá voru kölluð, miklu
stærri, þyngri og viðkvæmari en þau
transistortæki sem nú tíðkast, og var að
reyna að forða því frá að fara illa, en þá
fór ég sjálfur illa.
Nú, en næsta sumar var ég með, og
komst þá meðal annars til Finnlands að
keppa, og um mitt sumarið 1950 náði ég
besta árangri í 200 metra hlaupi, sem
náðst hafði í Evrópu það sumar - fram að
því. Þetta sumar var Evrópumeistara-
mót í frjálsum, og ég hugsaði gott til
glóðarinnar, en tognaði svo á landsmót-
inu og gat ekki verið nreð á Evrópu-
meistaramótinu.
Ég átti ansi oft við meiðsli að stríða og
það voru mörg áhugaverð mót sem ég
komst ekki á vegna meiðsla. Grátlegast
var þó að missa af þessu Evrópumeist-
aramóti, því þar átti ég góða möguleika
að vinna til verðlauna og jafnvel sigra.
En ég komst á Ólympíuleikana í Hels-
ingfors 1952. Ekki tókst mér að komast í
úrslit þar, var raunar ekki alveg laus við
meiðsli heldur það sumarið. Samt voru
þó nokkuð fleiri á eftir mér en undan,
bæði í 100 metrum og 200, þó ég kæmist
ekki í úrslit þar.
Þá hafið þið búið á sömu hæðinni að
Bifröst í nokkur ár, tveir ólympíufarar,
þú og Vilhjálmur Einarsson - og raun-
verulega sá þriðji þáverandi tilvonandi,
Einar Vilhjálmsson.
Það er rétt, þó að fáir leiddu hugann að
því þá að Einar litli ætti þetta eftir. Nema
mamma hans, hún Gerður'*. Hún hafði
strax tröllatrú á Einari og sagði oft að ef
einhver ætti eftir að verða afreksmaður,
væri það hann. En á þeim tíma vorum við
Vilhjálmur enn í íþróttum. Ég sneri mér
aftur að hlaupum eftir tvö fyrstu árin í
Bifröst.
En við ætlum líka að spjalla um myndlist
þína. Einhvern tíma gastu komist til að
læra þar eitthvað til verka. Þú minntist á
að þú hefðir tekið teiknikennarapróf.
Já, það var á háskólaárunum. En á
menntaskólaárunum var ég að læra að
teikna hjá dönskum myndhöggvara.
Aage Nielsen Edwin hét hann, frábær
myndhöggvari og teiknari. Við vorum
hjá honum ég og Eiríkur bróðir minn. Ég
lærði mjög mikið af honum, mest að
teikna andlitsmyndir. í rauninni lærði ég
meira af honum heldur en í Myndlistar-
skólanum. En hann var líka bara með
okkur tvo, en í teiknikennslu í Myndlist-
arskólanum þurfti teiknikennarinn að
vera með mjög marga. Engu að síður
fékk ég mjög góða þjálfun í skólanum,
bæði að teikna og mála með olíu og
vatnslitum, fyrir utan fræðilegu grein-
arnar, eins og listasögu og fleira.
Allir seni verið hafa að Bifröst þekkja
handverkin þín af Ecce Homo. Ertu enn
með það, og hefur þú verið með það öll
árin?
Ja - ég var með það í fyrra. Ég hef verið
með það að einhverju leyti öll árin. En
það voru eitthvað þrjú eða fjögur ár sem
ég var svo leiður á þessu að ég gerði bara
hausana, en aðrir teiknuðu hitt. Þangað
til Guðlaug2’ skipaði mér að fara að
teikna þetta allt saman sjálfur. Henni
leist ekki á þetta. Þetta var mjög misgott,
þótt sumir þeirra sem þarna teiknuðu
með mér væru mjög góðir. Ég hlýddi
Guðlaugu í það skiptið - eins og oftast
nær. Það var líka oftast nær manni sjálf-
um fyrir bestu.
11 Gerdur Unndórsdóttir.
2> Guðlaug Einarsdóttir, eiginkona sr. Gudmundar Sveins-
sonar og hitsmódir að Bifröst iskólastjóratið hans.
Að Bifröst hefur Hörður starfað með fjórum skóListjórum. Auðvitað hafa þeir orðið „fórnar-
lömb" hans eins og allir aðrir á staðnum. Hér eru þeir með augum Harðar að ofan: Cuðmundur
Sveinsson og Sveinn Víkingur. Að neðan: Haukur Ingibergsson ogjón Sigurðsson. Teikningar úr
Ecce Homo.