Morgunblaðið - Sunnudagur - 19.01.2014, Side 48

*Á Morgunblað-inu voru allirgóðir félagar. Ég hafði
svo mikið að gera
þar að ég hafði varla
tíma til að borða.
Einn daginn sagði
pabbi: „Helga, nú
hættir þú á Morg-
unblaðinu, þú hefur
horast svo mikið.“
V
ertu velkomin,“ segir
Helga Þórðardóttir,
fyrrverandi kennari
og húsmóðir í sveit og
borg. Sjálf segist hún
vera borgarbarn með stórum staf.
Faðir hennar var kaupmaður í
Reykjavík og móðir hennar heima-
vinnandi húsmóðir, eins og tíðk-
aðist á þeim árum sem Helga var
að alast upp á Þingholtsstræti 1,
þar sem faðir hennar verslaði á
neðri hæð og fjölskyldan bjó á efri
hæðinni.
„Mamma sá alla tíð algjörlega
um heimilishaldið hjá okkur og
gerði það vel. Hún bjó til góðan
mat og var einráð í eldhúsinu. En
hún lét okkur hjálpa til við til-
tektir. Við systurnar þurkuðum af
í stofunum og ryksuguðum. Pabbi
vann svo niðri við verslunina, þar
fengust fyrst og fremst búsáhöld,
skilvindur fyrir bændur og sænskir
mótorar í báta,“ segir Helga Þórð-
ardóttir þegar spurt er um heim-
ilishaldið í Þingholtsstrætinu, þar
sem nú er veitingastaðurinn Car-
uso. Helga fæddist 14. júlí 1925,
yngst fimm systkina.
„Gott var að búa svona mið-
svæðis, ég átti lengst af svo stutt í
skóla,“ bætir hún við. Helga var í
Miðbæjarbarnaskólanum, svo í
Ágústarskólanum, sem var gagn-
fræðaskóli.
„Stúdent varð ég frá Mennta-
skólanum í Reykjavík 1945. Það
var merkilegt ár, þá lauk seinni
heimsstyrjöldinni um vorið. Í stúd-
entahópnum voru næstum jafn-
margar stelpur og strákar. Skóla-
systir mín, Þorbjörg dóttir
Kristins Ármannssonar, sem síðar
varð rektor MR, hafði verið við
Morgunblaðið og spurði hvort ég
vildi ekki taka við, það væri stutt
fyrir mig að fara. Blaðið hafði þá
aðsetur í Austurstræti, í Ísafold-
arhúsinu, fallegu gömlu timb-
urhúsi. Þorbjörg var að fara til
Ann Arbor í Bandaríkjunum til að
læra meira í latínu, hún varð síðar
latínukennari við MR.
Morgunblaðið var mjög
skemmtilegur vinnustaður. Ég
vann þar frá 1946 til 1949 ásamt
fjölmörgum öðrum. Ég tók á móti
auglýsingum í síma og afgreiddi
fólk, tók við peningum af þeim sem
gátu borgað og skrifaði reikninga á
hina. Það var töluvert um auglýs-
ingar á þessum tíma, sérstaklega
þær sem voru 4 x 4, smáauglýs-
ingar. Til voru enn minni auglýs-
ingar, t.d. um fundahöld og þess
háttar. Ég vil taka fram að ég hef
alltaf litið á auglýsingar sem frétt-
ir, í þeim sagði og segir enn frá
mörgu merkilegu sem er að gerast
í samfélaginu. Svo sá ég líka um
prófarkalestur á auglýsingunum,
sem stundum stóð fram á nótt. Í
auglýsingunum lágu peningarnir
og því þurfti að vanda til verka.
Slæmt þótti ef þar urðu villur. Það
kom þó fyrir. Einu sinni var ég
farin af vaktinni þegar setja þurfti
smáauglýsingu. Menn voru að flýta
sér og auglýsingin hljóðaði svo á
prenti: „Vönduð kona með tjaldi til
sölu. Kerruna má einnig nota sem
vagn. Uppl. í Þórsgötu 13 niðri.“
Strákar frá Akureyri sendu
skeyti: „Sendu okkur konuna, þurf-
um ekki kerruna.“
Einn af samstarfsmönnum okkar
lést meðan ég var í vinnu hjá
Morgunblaðinu. Hann var jarð-
sunginn frá Dómkirkjunni og við
félagar hans mættum þar, öll sem
gátum. Fyrir aftan mig í kirkjunni
sat Aðalsteinn Ottesen, sem sá um
dreifingu blaðsins út um land. Kát-
ur og hress maður sem lífgaði upp
á mannskapinn. Þegar presturinn
fór með líkræðuna fannst Að-
alsteini hún um of mærðarfull lof-
gjörðarrolla og heyrðist hann
tauta: „Nú lýgur þú, prestur
minn.“ Þetta kom sér illa fyrir
mig, ég hef alltaf verið fremur
hláturmild. Á Morgunblaðinu voru
allir góðir félagar. Ég hafði svo
mikið að gera þar að ég hafði varla
tíma til að borða. Einn daginn
sagði pabbi: „Helga, nú hættir þú
á Morgunblaðinu, þú hefur horast
svo mikið.“ Ég sagði upp og ákvað
að sækja um Kennaraskólann, sem
var ársnám fyrir stúdenta. Þá
þurfti að ná í Freystein Gunn-
arsson skólastjóra. Hann var alltaf
austur í Hveragerði í sumarbústað
sínum. Ég og systir mín fórum
þangað í rútu til að láta skrá mig í
skólann. Við vissum ekki hvar
sumarbústaðurinn var og spurðum
til vegar í verslun. „Það er upp
með læknum. Ef þú sérð saltfisk í
bleyti í læknum þá er þar sum-
arbústaður Freysteins.“ Þetta
gekk eftir og ég var innrituð í
Kennaraskólann. Þar kynntist ég
ágætum hópi. Eftir kennarapróf
vorið 1950 fór ég að kenna í Gagn-
fræðaskóla Austurbæjar, Ingi-
marsskóla. Þar fékk ég góða und-
irstöðu í kennslunni hjá ágætum
samkennurum. Ég gifti mig um
þetta leyti en það hjónaband fór
illa. Hið góða við það var að ég
eignaðist son, Þórð Hjartarson.
Hann var tveggja ára þegar við
foreldrar hans skildum. Nú voru
góð ráð dýr. Mér datt í hug að ég
gæti gerst ráðskona í sveit til þess
að geta haft drenginn sem mest
hjá mér. Ég setti það skilyrði að
rafmagn væri á bænum, vegur
heim að honum og sími. Þórður
Jörundsson frá Skálholti, sam-
kennari minn, benti mér á og
mælti með Auðsholti í Bisk-
upstungum, þangað hafði verið
lagður vegur árið áður. Þar gerðist
Vann sambýlis-
mann í bingó
HÚN Á FJÖLBREYTILEGA REYNSLU AÐ BAKI, HÚN HELGA ÞÓRÐARDÓTTIR. ALIN UPP
SEM REYKJAVÍKURDAMA, GERÐIST SVO SVEITAKONA. KENNARI VAR HÚN UM ÁRABIL OG
LOKS MYNDLISTARKONA Í REYKJAVÍK. LÍFSGLATT ÆÐRULEYSI ER HENNAR AÐALSMERKI.
Guðrún Guðlaugsdóttir gudrunsg@gmail.com
Heimilið
48 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19.1. 2014
20–70%
AFSLÁTTUR
AF ÖLLUM VÖRU
M
RISA-
ÚTSALA
DIDRIKSONS
BARNAÚLPUR
25%
AFSLÁTTUR
BAKPOKAR
30%
AFSLÁTTUR
PI
PA
R\
TB
W
A
•
SÍ
A
•
14
00
22