Stígandi - 01.07.1944, Blaðsíða 41

STÍGANDI
SAGA ORGELSMIÐSINS
199
er erfiði mitt og vinna. Og svo hljómar allt eins og sálmur — eins
og lofsöngur.
Ég dakk brennivín úr silfurskál föður míns, sem liann fékk að
launum fyrir að spila í brúðkaupsveizlu, — því að liann var einnig
spilamaður. — Og þá var það, sem börnin mín komu og bölvuðu
mér. Heyið liggur á vellinum, sögðu þau, þrumuveður vofir yfir,
og senn er byrjað að rigna, en þú situr athafnalaus við orgelið og
drekkur! Þau skildu ekki, að það var hátíðastund, sem þau eyði-
lögðu fyrir mér, og að jörðin, sem þau stóðu á, var mín — mín!
Þau höfðu gleymt því, að það var ég, sem hafði plasgt og ræktað
þenna akur, sem þau nú vildu uppskera.
Þá fylltist ég heilagri reiði, og ég þaut út á akurinn og vann
eins og þræll langt fram á kvöld. Þegar ég kom heim, drakk ég
mig fullan. Ég flutti orgelið upp á hanabjálkann. Börnin mín
liötuðu og fyrirlitu verk handa minna. Og ég var gamall og geng-
inn. Mér var álasað fyrir það, livað ég lifði lengi.
En stundum stalst ég upp á hanabjálkann og strauk fingrum
mínurn laust eftir nótunum. Það var dimmt þarna uppi, en ég
fann þó, að rotturnar höfðu nagað í sundur belginn og að sumar
nóturnar svöruðu mér ekki lengur, þótt ég kallaði á þær. Ég
minntist þess þá, hve þolinmóður ég hafði leitað niður við sög-
unarmylnuna eða inni í pílskóginum að völdu efni í hvern ein-
asta hluta orgelsins. Og efnið í loftkassanum var úr þiljum, sem
staðið höfðu í hundrað ár.
Mér heyrðist hann hvísla síðustu orðunum. Ég strauk um augu
mín. Hafði mig verið að dreyma? A næsta augnabliki var hann
horfinn, og ég sá röð af hvítum, gulnuðum beinplötum undir
höndum mínum. Að baki þeirra teygðu sig grannir og dökkir
fingur hálfnótnanna. Ég sló eina hendingu og hlustaði. Jú, rödd
hans svaraði ennþá, eins og úr fjarlægri veröld; sál hans söng enn-
þá, máttugt og hreint.
En það var ekki rödd hans ein, sem ég heyrði, það var einnig
liinn dásamlegi söngur eyðiskógarins, ýmist borinn afi storminum
gegnum steikjandi sólarljómann eða af kyrrlátum haustvindi
gegnum mánaskin, sem silfursló hin fjarlægu fjöll. Kynslóðir
fæddust, strituðu og elskuðu, eða bárust á banaspjót, og hurfu um
síðir, bornar í ormlaga fylkingu til grafar. Tíguleg furutré stór-
skógarins féllu fyrir öxum skógarhöggsmannanna og hurfu í fljót-
in. Kvarnir og sagir í ám og lækjum þögnuðu í hundraðatali. Ný
kynslóð byggði skóginn, en gamla orgelið kunni ekki söng hennar.