Stígandi - 01.07.1944, Blaðsíða 49

STÍGANDI
SÉRA SIGURGEIR Á GRUND
207
Börn séra Sigurgeirs og madömu Ingibjargar voru sjö, er á legg
komust. Drengirnir voru sex: Jakob, Eggert, Vilhjálmur, Jón,
Bogi og Haraldur. Yngst var stúlka, sem hét Villielmína Jakobína.
Var hún ekki af barnsaldri, þegar faðir hennar dó.
Þeir bræður voru flestir hneigðir til víndrykkju, en atgervis-
menn á margan hátt. Allir voru þeir söngmenn góðir og léku vel
á hljóðfæri, orgel, fiðlu og harmoniku, og smíðuðu þau að miklu
leyti. Undruðust allir hagleik þeirra og snilligáfu, sem aldrei
höfðu að heiman farið til náms og lítil tæki höfðu til smíða.
Orgel, sem þeir höfðu smíðað, var notað í Grundarkirkju um
nokkurt skeið. Mörg síðustu árin bjó fjölskyldan ein saman á
Grund. Önnuðust bræðurnir þá mest innanbæjarstörf. Þeir sniðu
og saumuðu eftir fyrirsögn móður sinnar, matbjuggu og báru á
borð fyrir gesti og öll verk fóru þeim vei úr hendi. Varla var
haldin svo brúðkaupsveizla í sveitinni, að Grundarbræðrum væri
ekki boðið þangað til þess að skemmta ineð söng og hljóðfæra-
leik. Þeir héldu oftast hópinn innan um veizlufólkið, sungu sam-
an og stilltu saman hljóðfæri sín.
Fannst sumum, að þeim mundi þykja lítils vert um þær
skemmtanir, sem aðrir höfðu á boðstólum, þótt þeir ræddu ekki
um. Auðskilið er, að aðstaða þeirra hefir verið örðug vegna föður
þeirra og nærri gengið stórlæti þeirra að sitja gleðiboð með ýms-
um, sem höfðu stuðlað að embættismissi hans.
En allir, sem þekktu þá bræður, sögðu, að þeir væru góðir
drengir, greiðviknir, raungóðir og viðkvæmir fyrir kjörum allra,
sem bágt áttu, og þótt þessi stóri hópur Jrætti nokkuð uppivöðslu-
mikill í æsku, voru þeir nærgætnir við móður sína og tóku jafnan
tillit til hennar.
Það mun hafa verið skömmu fyrir 1880, sem séra Sigurgeir
missti embætti sitt, samkvæmt ósk margra sóknarmanna sinna.
En margir voru það samt, sem ekki óskuðu annars en að liann
mætti þjóna, meðan kraftar entust. Upp frá því var hann bug-
aður maður. Fátæktin óx, þegar launin hættu að koma, þótt lítil
væru, og bræðurnir, sem Jró voru atorkumenn, voru ekki fyrir-
hyggjumenn að sama skapi, enda voru þetta harðindaár, sem
Jrrengdu að mörgum.
Séra Sigurgeir sást aldrei á mannamótum og fór sjaldan að
heiman nema í kaupstað. Þá neytti hann víns, en annars ekki að
jafnaði heima hjá sér. Lá hann stundum dögum saman í rúminu
og las. Urðu menn hans lítið varir á heimilinu, Jrví að hann