Stígandi - 01.07.1944, Blaðsíða 50

208
SÉRA SIGURGEIR Á GRUND
STÍGANDI
skipti sér af engu og neytti lítils. Kæmu vinir hans að heimsækja
hann, tók hann þeim vel og talaði við þá á víð og dreif, en aldrei
minntist hann á ógæf.u sína eða mótstöðumenn. Stundum sagði
hann upp úr þurru: „Og alltaf lifir faðir minn.“ Þótti sumum,
sem hann mundi þá vera að hugsa um arfinn. Þá var Jakob Pét-
ursson orðinn háaldraður maður. Var það sízt undarlegt, þó að
sonurinn, svangur og klæðlítill, hugsaði stundum heirn í alls-
nægtirnar á Breiðumýri. Haft var eftir umboðsmanninum, að
það væri ekki til neins að reita í Sigurgeir smátt og smátt, hann
yrði að bíða eftir arfinum.
Þegar Jónas Jónasson jjrófastur var kominn að Hrafnagili og
farinn að messa á Grund, sat hann löngum inni hjá þessúm veika
bróður og ræddi við liann. Lánaði honum einnig rnikið af bók-
um úr sínu góða bókasafni. Munu það hafa verið mestu ánægju-
stundir séra Sigurgeirs síðustu árin að njóta samúðar og skiln-
ing þess vitra og göfuga manns.
Eg sá séra Sigurgeir einu sinni. Það var sumarið 1886. Þá var
eg 10 ára og gætti bróður míns heima um heyannatímann. Þetta
var síðari hluta dags, og enginn annar við bæinn nema afi minn,
Jón Pálsson, sem leysti hey við hlöðu á túninu. Þá veit eg ekki
fyrr en baðstofuhurðin er ojrnuð og á gólfinu stendur ókunnur
maður. Hann var svo ólíkur öllum, sem eg þekkti, að mér varð
mjög hverf.t við. Datt helzt í hug, að þetta væri útlendingur.
Hann var í fornfálegum kjól með dökkan hatt, dökkbrýndur,
fölur og magurleitur og sorg og þreyta var svo mótuð í hvern
drátt, að eg gleymi því ekki. Sjálfsagt hefir liann varpað á mig
kveðju, þó að eg tæki ekki eftir því í fátinu.
Hann litaðist um og sagði síðan liægt og hikandi:
„Er ekki Jón Pálsson heima?“
„Eg benti honum út um glugga, á hlöðuna, þar sem afi var að
vinna og reyndi að stama einhverju um, að hann væri þar. Kvaddi
hann þá og fór.
Þegar afi kom heim, sagði hann mér, að þetta hefði verið séra
Sigurgeir. Ekki veit eg, hvert erindi hans var, en liitt veit eg, að
afi minn var einn af tryggustu fylgismönnum lians, var hann þó
hófsmaður og þótti fremur siðavandur í þá daga.
Eg hygg, að það liafi verið seint á næsta vetri, sem séra Sigur-
geir dó. Hafði liann legið rúmfastur og þjáður alllengi áður. Þá
var það siður, að erfi voru haldin á eftir hverri jarðarför. Komu
því venjulega fáir aðrir en þeir, sem boðnir voru. Að jarðarför