Stígandi - 01.07.1944, Blaðsíða 24

182
VIÐ EIGUM ÞJÓÐSÖNG!
STÍGANDI
verið náð, „þegar þjóðsöngur Rússa frá keisaraveldistímabilinu
var gerður að bæn gegn hafísum og hallæri — ískalda ísatíð.“
Öll þessi undirstöðuatriði eru eins konar stiklur, sem ritstjór-
inn tyllir tánum á við að færa rök og líkur að því, að við íslend-
ingar eigum engan þjóðsöng, eða ekki neinn boðlegan. Hann
klykkir út með þessu: „Vér verðum að eignast nýjan þjóðsöng —
ljóð og lag — sem hvergi er tekinn að láni. Hið unga ísland, fram-
tíðarríkið, getur ekki lengur unað því að syngja „Eldgamla ísa-
fold“ fyrir minni yngsta lýðveldisins, né heldur er viðunandi að
syngja trúarlegan hátíðasöng um titrandi tár þess tíma, sem löngu
er dáinn.“
Vilhjálmur Stefánsson segir í einni bók sinni frá nýkristnum
Eskimóum, sem alltaf voru að leita eftir nýjum bænum: bænum
fyrir góðurn fiskiafla, bænum fyrir góðri dýraveiði o. s. frv. Sum-
um mönnum virðist líkt farið og hinum nýkristnuðu Eskimóum,
þeim gagna nú ekki gömul kvæði, því síður gömul lög. Þeir vilja
eins og ritstjóri þjóðræknistímaritsins fá allt nýtt. Hann segir:
„Vér þurfum að fá þjóðsöng fullan af brennandi eldmóði hins
framsækna æskumanns, tempraðan af reynslu og framsýni þrosk-
aðs hugsuðar, með funlieitu lagi, sem allir geta sungið.“ Ekki er
um lítið beðið. Ætli það væri til nokkurs að boða til samkeppni
og heita nokkrum krónum? Ætli Pegasus skeiði nokkuð betur
undir áróðurs- og aliskáldum nútímans, heldur en undir Bjarna,
Jónasi, Grimi, Matthíasi,. Thoroddsen, Kristjáni, Steingrími, Jóni
og Einari? Skyggnist nú hver um sína sveit! Ekki er það með
öllu útilokað, að einhverjir kynnu í þessu tilfelli að biðja um
Barrabas eða einhverja hliðstæðu lians á þessu sviði, t. d. „Kátir
voru karlar á kútter Haraldi“! Ekki flóir hann í tárum söngur-
inn sá! Það gæti líka verið kostur, ef hinn nýi þjóðsöngur væri
þannig úr garði gerður, að bjóða mætti honum það, sem ritstjóri
Tímarits þjóðræknisfélags íslendinga í Vesturheimi býður fána-
söng E. B„ er hann vitnar til lians. Það er ekki nóg að rita og
hjala urn þjóðrækni og heimta nýjar bænir. Betra er að kunna
rétt þær gömlu. En þeim, sem ekki vita það, er bezt að segja eins
og satt er, að „Ó, guð vors lands“ er þjóðsöngur íslendinga. Hefir
hann fengið fulla staðfestingu á þann hátt að vera leikinn við
lok hverrar dagskrár í íslenzka ríkisútvarpinu. Og þjóðsöngur
vor hefir þann kostinn, sem ritstjóri Tímarits þjóðræknisfélagsins
leggur mikið upp úr: Hann er ekki tekinn að láni frá neinum.
íslenzka þjóðin á mörg ágæt ættjarðarljóð, sem henni er sómi