Stígandi - 01.07.1944, Blaðsíða 27

S riGANDI
UM BORÐ ÚTI Á FIRÐI
185
vegna þess að letingjarnir verða skipstjórar eða skipstjórarnir
verða letingjar, en hvort sem lieldur er, verður niðurstaðan mjög
svipuð. Og skipstjórinn okkar á „gömlu konunni" var engin
undantekning £rá þessari reglu. Flestir þeirra höfðu þann sið,
að setja einhvern hásetanna yfir vaktina, eins og það var kallað,
svo að þeir gætu sjálfir blundað ofurlítið meira en sína eigin
frívakt, og þetta hafði okkar skipstjóri líka gert.
Fyrir valinu hafði orðið maður, Sigurður að nafni, sæmilegur
sjómaður og skyldurækinn, en því miður fremur svefnþungur.
Ekki var nú trútt um, að surnir hinna hásetanna hefðu horn í
síðu hans fyrir þennan Iieiður og gerðu honum smáglettur, þegar
færi gafst. Sérstaklega var það þó einni þeirra, Jóhann að nafni,
meinhrekkjóttur skratti og hálfgerður prakkari, sem aldrei gat
látið Sigga í friði.
Siglingin inn Eyjafjörð gekk seint að þessu sinni, eins og
oft endranær, ýmist logn eða mótvindur og þar að auki straumur,
þó nuddaðist „gamla konan“ hægt og hægt í áttina.
Svo er það á miðnætti, að þeir eru komnir inn að grunni. Það
er dálítill sunnanandi, en straumur. Skipstjóravaktin átti að
fara á þilfar, sem hún líka gerði að undanskildum skipstjóra, og
þvi miður Sigurði vaktarformanni líka, en hann svaf í káet-
unni ásarnt skipstjóra og stýrimanni. Að nokkurri stund liðinni
kom hásetunum sarnan um það, að grennslast eftir líðan Sigga og
láta hann vita, hvar hann ætti að vera, og Jói bauðst til að fara.
Hann læddist nú eins og köttur niður í káetuna, og það, sem
hann sá, þegar þangað kom, var fyrst og fremst, að allir þar
sváfu mjög vært. Skipstjóri hafði eftirlátið reiðaranum koju sína,
en hraut nú og púaði fyrir ofan stýrimanninn. Og Siggi, ja Siggi,
hafði þó komizt fram úr kojunni, og líklega fengið sér kaffisopa,
en svo hafði auðsjáanlega svefninn sigrað hann, og nú lá hann á
bekknum framan við þá koju, sem reiðarinn svaf í, og skar hrúta.
En strákskrattinn sá meira en þetta. Hann sá, að reiðarinn hafði
farið úr pilsinu, þegar hún fór að sofa, og breitt það á bekkinn
fyrir framan kojuna, ef til vill hefur það verið hálfblautt og hún
ætlað að þurrka það, eða þá að hún hefur ekki viljað láta það
krypplast, en nú hafði svo illa til tekizt, að Sigurður vaktarfor-
maður hafði lagt sig á bekkinn, þannig að hann hafði pilsið
undir herðum og hálsi.
Svona tækifæri gat Jói ekki látið ónotað, hann náði í pils-
haldið, lagði það utan um hálsinn á vaktarformanninum og festi