Stígandi - 01.07.1944, Blaðsíða 23

STIGANDI
FRIÐGEIR H. BERG:
VIÐ EIGUM ÞIÓÐSÖNG!
Tímarit Þjóðræknisfélags íslendinga í Vesturheimi fyrir árið
1943 — tuttugasti og fimmti árgangur — flytur grein eftir ritstjór-
ann, Gísla Jónsson, og nefnist hún „Þjóðsöngur íslands“. Rit-
stjórinn hefur mál sitt með að gizka á, að ísland verði „lýðfrjálst
land í annað sinn á næsta sumri“ — þ. e. 1944,— Og litlu síðar
stendur: „Að líkindum verður þá danska krossinum smeygt út úr
þjóðfána ríkisins. Er þá ekki óhugsanlegt, að flaggið, sem Einar
Benediktsson orti um:
— mjúkt sem blómstur himinhæða,
hreint sem jökultindsins rún —
verði dregið að hún hins nýja islenzka lýðveldis.“
Það minnsta, sem hægt er að krefjast af þeim, er tilfæra vísu-
orð einhvers skálds, er, að hann geri það á réttan hátt. En í þessu
tilfelli vantar nokkuð á, að svo sé, og er lítt skiljanlegt, hvernig
þetta hafi orðið, en annað hvort er ritstjórinn að „betrumbæta"
orð skáldsins eða hann er furðu ryðgaður í fánakvæði E. B. Réttar
eru línurnar þannig:
— „djúp sent blámi himinhæða,
hrein sem jökultindsins brún.“
En að þessu loknu spyr ritstjórinn: „En hvað er um þjóðsöng
íslands? — Eftir því sem vér bezt vitum, er enginn löggiltur þjóð-
söngur til hjá íslenzka ríkinu". Ritstjórinn bendir á, að „Eld-
gamla ísafold1, „sé ekki lengur fullnægjandi, ekki sízt vegna lags-
ins“, og talar um, að það liafi verið sungið undir „kóngsbænalagi
Breta“, Jónas liafi kveðið „Hvað er svo glatt“ undir dönsku lagi,
Grímur Thomsen „Táp og fjör“ og „íslands lag“ undir finnskum
lögum, Jón Ólafsson „Já, vér elskum ísafoldu“ við þjóðlag Norð-
manna, og fleira tilfærir hann, sem sungið hafi verið á Islandi af
ættjarðarljóðum undir erlendum lögum. En hámarkinu hafi þó