Læknablaðið - 15.05.2002, Síða 71

UMRÆÐA & FRÉTTIR / BROSHORNIÐ 26
Af hiksta og beinagrind
í gegnumlýsingu
„Heyrðu mig læknir, hvað er eiginlega að manninum
mínum?“ spurði Lára áhyggjufull.
„Það er ekki alveg á hreinu,“ sagði læknirinn, „og
þess vegna ætla ég að senda hann í gegnumlýsingu."
„Það er nú algjör óþarfi því ég er búin að sjá í
gegnum þann ímyndunarveika mann frá því við
kynntumst."
Lækning við hiksta
Maður nokkur kom hlaupandi inn á bráðamóttök-
una. Hann var mjög áhyggjufullur á svip og gekk að
fyrsta lækninum sem hann sá og spurði: „Hver er
besta leiðin til að stöðva hiksta?" Eins og hendi væri
veifað löðrungaði læknirinn manninn. Sá síðarnefndi
varð vægast sagt mjög undrandi og var greinilega
brugðið. „Hvað á svona háttarlag að þýða?“ spurði
hann og varð hinn argasti. „Eins og þú veist þá ertu
ekki með hiksta núna,“ sagði læknirinn eins biíðlega
og hann gat. „Það getur vel verið,“ sagði maðurinn,
„en það er konan mín sem bíður í bíl hérna fyrir utan
sem er enn að hiksta.“
Viö dauðans dyr
Hjartalínuritið gaf til kynna að hjartað hætti að slá og
gamli maðurinn missti meðvitund. Eftir endurlífgun í
um það bil tuttugu sekúndur fór hjartað í gang aftur
og nokkru síðar komst maðurinn til meðvitundar á
ný. Þegar sá gamli var orðinn málhress greindi lækn-
irinn honum frá því að hjartað hefði stoppað og
spurði hvort hann gæti munað eftir einhvetju sér-
stöku frá þeirri stund. „Eg sá skært ljós,“ sagði mað-
urinn, „og fyrir framan mig stóð hvítklæddur maður.“
Læknirinn varð mjög forvitinn að heyra meira af
reynslu mannsins sem staðið hafði við dauðans dyr.
„Gætirðu nokkuð lýst þessari mannveru nánar sem
þú sást standa fyrir framan þig?“ spurði læknirinn.
„Alveg sjálfsagt. Það varst þú.“
Viö fjórða mann
Læknirinn fékk símtal frá starfsbróður sínum. „Okk-
ur vantar fjórða mann í póker,“ sagði röddin í síman-
um. „Eg kem strax,“ sagði læknirinn.
Þegar hann var að fara í frakkann spurði frúin:
„Er það eitthvað alvarlegt?"
„Já, það má eiginlega segja það. Þeir þurftu að
kalla í þrjá lækna til viðbótar."
Beinagrind í skápnum
Læknissonurinn fimm ára var að leika sér ásamt vini
sínum inni á skrifstofu föður síns sem nýbúið var að
taka í gegn í hólf og gólf. Leikfélaginn reif upp hurð á
skáp og þar blasti við honum beinagrind sem hékk á
slá. Drengurinn varð logandi hræddur en sonur lækn-
isins greip í handlegginn á honum og reyndi að róa
hann með því að segja að pabbi sinn væri búinn að
eiga beinagrindina í mörg ár.
„Af einhverri undarlegri ástæðu þykir honum
vænt um beinagrindina," sagði læknissonurinn.
„Af hverju?“ spurði vinurinn.
„Ég veit það ekki,“ sagði sonurinn, „ef til vill er
hún af fyrsta sjúklingnum hans.“
Lestur vísindarita
Læknanemar: lesa heila grein í læknablaði en skilja
lítið sem ekkert af því sem um er fjallað.
Lœknakandídatar: nota læknablöð sem kodda þegar
þeir halla sér á næturvaktinni.
Aðstoðarlœknar: lesa útdráttinn úr grein en kæra sig
kollótta um sjálfa greinina.
Heimilislœknar: lesa ekki læknablöð en hafa augun
opin fyrir greinum um læknisfræði í Time og News-
week.
Yfirmenn lœknadeilda: lesa heila grein í læknablaði
en skilja lítið sem ekkert af því sem um er fjallað.
Ein með útferö
Alexandrína hitti heimilislækninn sinn og kvartaði
um útferð. Hann bað hana að klæða sig úr og halla
sér á skoðunarbekkinn. Síðan setti hann á sig gúmmí-
hanskana og tók að skoða konuna neðan beltis.
„Ertu eitthvað aum hérna?“ spurði læknirinn. „Nei,
alls ekki, ég er með útferð úr eyranu."
Fyrir lífstíö
Konan hringdi í öngum sínum til læknisins. „Er það
satt að ég þurfi að taka lyfið alla ævi sem þú ert nýbú-
inn að skrifa út fyrir mig?“
„Já, það verður víst að vera svo,“ sagði læknirinn.
Það var dauðaþögn í símanum en svo hélt konan
áfram: „Þá verður þú að segja mér hvað ég er alvar-
lega veik því á lyfseðlinum stóð: „Afgreiðist einu
sinni. ““
Bjarni Jónasson
bjarni.jonasson@gb.hgst.is
Læknablaðið 2002/88 447