Læknablaðið - 15.11.2003, Blaðsíða 56

UMRÆÐA & FRÉTTIR / EINKAREKSTUR LÆKNA
Tjöldum ekki til einnar nætur
Einkarekstur í heilbrigðisþjónustu blómstrar að sögn Magnúsar Páls Albertssonar
stjórnarformanns Orkuhússins
Pað er víðsýnt ofan af þaki
Orkuhússins við Suður-
landsbraut þar sem
Magnús Páll Albertsson
stendur. Að baki honum
sést inn ífundar- og
kennslusal hússins.
Þröstur
Haraldsson
Einkarekstri í íslenskri heilbrigðisþjónustu vex
stöðugt ásmegin og nú í október urðu tímamót í
rekstri tveggja fyrirtækja sem læknar eiga að öllu eða
verulegu leyti. Annars vegar átti fyrirtækið Röntgen
Domus tíu ára afmæli eins og greint er frá annars
staðar hér í opnunni. Hins vegar var Orkuhúsið við
Suðurlandsbraut opnað með pompi og prakt en þar
starfa fjögur félög undir sama þaki. Af þessu tilefni
tók Læknablaðið Magnús Pál Albertsson stjórnarfor-
manns Orkuhússins tali um þá þróun sem er að verða
í íslensku heilbrigðiskerfi.
Fyrst ber að segja frá því að í Orkuhúsinu koma
saman fjögur fyrirtæki. Lœknustöðin þar sem 15
læknar eru með móttöku, flestir bæklunarskurð-
læknar, íslensk myndgreining sem er í eigu nokkurra
röntgenlækna úr Fossvoginum en aðallega eru það
tveir þeirra sem vinna í Orkuhúsinu, Sjúkraþjálfun
íslands sem sex sjúkraþjálfarar starfrækja en alls
starfa þar 16 sjúkraþjálfarar og innanlandsdeild Öss-
urar hf. sem smíðar gervilimi, spelkur og stoðtæki og
rekur auk þess verslun á jarðhæð hússins.
Þessi félög störfuðu flest saman í Alftamýri en
höfðu fyrir löngu sprengt af sér það húsnæði. Nú eru
læknarnir með stofur sínar á fjórðu og fimmtú hæð
hússins þar sem áður voru bækistöðvar Rafmagns-
veitu Reykjavíkur en á efstu hæð er fundar- og
kennslusalur. Á annarri og þriðju hæð eru Össur hf.
og sjúkraþjálfarar með sína starfsemi (þar á meðal
einn sem stundar nálastungur). Á jarðhæð eru auk
verslunarinnar stofur fyrir skurðaðgerðir og í fyrrum
mötuneyti við hlið turnsins er Islensk myndgreining
að störfum.
Stærðin kom á óvart
Þegar litið er á þessa starfsemi vekur það athygli að
þarna er að verða til sérhæfð þjónustumiðstöð í heil-
brigðiskerfinu sem sinnir að mestu leyti stoðkerfis-
vandamálum (nema hvað röntgenlæknarnir mynda
hvaða líkamsparta sem er). Fyrsta spurningin sem ég
legg fyrir Magnús Pál er því sú hvort þetta sé fram-
líðin í íslensku heilbrigðiskerfi, að sérhæfðar, einka-
reknar stöðvar rísi upp við hlið stórra ríkisstofnana.
„Það mætti ætla það því Orkuhúsið er ekki eina
stöðin af þessu tagi. I Læknasetrinu í Mjódd starfa
fjölmargir lyflæknar og hér handan við gatnamótin í
Glæsibæ er læknastöð sem einkum sinnir háls-, nef-
og eyrnalækningum þótt fleiri greinar eigi sér þar
fulltrúa. Sérhæfing af þessu tagi er hagkvæm, bæði
fyrir okkur sem hér störfum og getum samnýtt
margskonar tæki og aðstöðu, og svo er það hagræði
fyrir sjúklinga að hafa allt á einum stað.“
Eins og kunnugt er hefur oft andað köldu í sam-
skiptum bæklunarskurðlækna og heilbrigðisyfirvalda
svo það er ekki úr vegi að spyija hvemig viðbrögð
þeirra síðarnefndu hafi verið við stofnun Orkuhússins.
„Þau hafa nú ekki verið mikil, hvorki jákvæð né
neikvæð. Við höfum ekki kallað eftir neinni aðstoð
frá stjórnvöldum. Við störfum sem einyrkjar með
samning við Tryggingastofnun ríkisins og það breyt-
ist ekkert við flutninginn. Sjúklingarnir verða áfram á
ábyrgð okkar læknanna en ekki stöðvarinnar. Ef það
yrði raunin yrðum við að gerast launamenn hjá stöð-
inni og það er einmitt það sem við erum að forðast -
að verða launamenn hjá einhverri stofnun.
Ráðherra og meirihluti samninganefndar hans
mættu við opnunina. Þeim kom á óvart að sjá hversu
stórt húsið er og að hér er ekki tjaldað til einnar nætur.“
Samstarfiö mun aukast
- En hver eru samskipti ykkar við aðrar svipaðar
stöðvar?
„Það hefur myndast vísir að samstarfi milli þess-
ara einkareknu stöðva. Til dæmis eigum við ágætt
samstarf við þá sem eru í Glæsibæ, þeir notfæra sér
myndgreininguna hér og við sendum sýni til rann-
sóknar á rannsóknarstofuna þeirra. Þetta á örugglega
eftir að aukast.“
- En hvað um samskiptin við spítalann?
„Þau eru því miður lítil og engin með formlegum
hætti. Það á sér eflaust rætur í því að við komum
flestir úr Fossvogi og viðskilnaðurinn þar hefði getað
verið hamingjuríkari. En ef við lítum á málið kalt og
yfirvegað þá ætti að vera meira samstarf. Það eru
880 Læknablaðið 2003/89