Læknablaðið - 15.11.2003, Blaðsíða 65

UMRÆÐA & FRÉTTIR / BROSHORNIÐ 42
Opin búð og veik ímyndun
Bætt á sig þyngd
Eldri herra kom til heimilislæknisins út af þrálátum
hósta. Þeir höfðu þekkst í tvo áratugi og samskiptin
verið góð og gefandi fyrir báða. Gamli maðurinn
hafði alla tíð verið grannvaxinn og hinn spengilegasti.
Það hefði þurft blindan mann til að taka ekki eftir því
að nokkur kíló höfðu bæst við þau hóflegu 65 kíló
sem höfðu fylgt þeim gamla í seinni tíð.
„Ertu eitthvað að horfa í það við mig, Bjarni
minn, að ég hef aðeins bætt á mig?“ spurði öldungur-
inn sposkur á svip.
„Nei, svo sem ekki og ég verð að segja að þú
máttir nú alveg við því að þyngjast aðeins, Georg
minn,“ sagði Bjarni læknir.
„Æ, það gerir víst ekkert til. Ég verð hvort eð er
aldrei áttatíuogsex ára aftur,“ sagði Georg og brosti.
Opin búð
Haraldur var reffilegur ekkjumaður á áttræðisaldri
sem missti allt sem hann lifði fyrir þegar konan hans
dó. Við tóku erfið ár og hann kom alloft við hjá Bjarti
heimilislækni sínum til að fá ráðleggingar en mest þó
til að létta á sér. Um síðir tóku við bjartari tímar og
Haraldur fékk áhuga á lífinu og tilverunni á nýjan
leik. Hann hafði meira að segja áhuga á að fá að vita
eitt og annað um svokölluð rislyf og bað svo um að fá
að prófa viagra. Það var auðsótt mál og líf tók að fær-
ast í það sem dautt var talið. Haraldur var sæll og
sáttur. Þegar hann kom svo uppáklæddur og fínn til
heimilislæknisins til að fá fjölnota lyfseðil komst
læknirinn ekki hjá því að taka eftir því að maðurinn
var með opna buxnaklauf.
„Það er kannski betra að þú heyrir það frá mér
svona áður en þú ferð héðan frekar en að heyra það
úti í bæ að þú ert með opna búð, Haraldur minn.“
„Jæja, er það svo, minn kæri? Það er víst engin hætta
á að neinn gægist þarna út,“ sagði Haraldur brosandi
og svo hlógu þeir báðir.
Tveir á nærbuxunum
Rúmlega þrítugur karlmaður kom á heilsugæslustöð
og bar sig illa út af inngróinni nögl á hægri stórutá.
Hann var ekki fyrr kominn inn þegar stór og stæðileg
hjúkka skipaði honum valdsmannsleg á svip að fara
inn á skoðunarherbergi og klæða sig úr fötunum.
„En mér er bara illt í tánni,“ sagði maðurinn.
„Svona gerðu eins og ég segi,“ sagði hjúkkan
ákveðin og maðurinn þorði ekki annað en gegna.
í skoðunarherberginu sat annar karlmaður hálf-
strípaður.
„Þetta er alveg fáránlegt,“ sagði maðurinn með
tána. „Ég kem hingað með inngróna nögl á tá og er
látinn hátta mig.“
„Ég skil nú ekki hvað þú ert að fárast yfir því,“
sagði hinn maðurinn. „Ég kom til að gera við sím-
ann.“
Af bílaviögeröum
Bíllinn bilaði og læknirinn fór með hann á verkstæði.
„Þið bílaviðgerðamenn eruð með miklu hærra kaup á
tímann en við læknarnir," sagði sá sem átti bilaða
bílinn.
„Það getur vel verið, „doksi“ minn, en þið eruð
alltaf að gera við sama módelið sem hefur ekkert
breyst frá því Adam var og hét. Við bílaviðgerða-
mennirnir þurfum stöðugt að halda okkur við af því
að á hverju ári kemur nýtt módel.“
Veik ímyndun
ímyndunarveikur maður hitti lækni sinn og sagðist
vera með lífshættulegan lifrarsjúkdóm. „Hvaða vit-
leysa er þetta?“ spurði læknirinn. „Það er engin leið
til þess að þú gætir vitað að þú værir með þann sjúk-
dóm því þeir sem fá hann finna ekkert fyrir honum.“
„Ég er einmitt nákvæmlega með þau einkenni,“
sagði sá ímyndunarveiki og var ekki skemmt.
Lægri kyngeta
Gamall maður kom til læknis og sagði áhyggjufullur:
„Heyrðu Tómas læknir, þú verður að lækka kynget-
una hjá mér.“ Tómas var alls óviðbúinn þessari ósk
mannsins en vildi vera viss um að hann hefði heyrt
rétt. „Hvað segirðu, viltu að ég lækki kyngetuna
þína?“ „Já, nákvæmlega,“ sagði sá gamli, „hún er öll
í hausnum á mér og ég verð að ná henni niður.“
Bjarni Jónasson
bjarni.jonasson@gb.hgst.is
Læknablaðid 2003/89 889