Læknablaðið - 15.12.2011, Qupperneq 47

V I Ð T A L
m m ■ ^

Kandídatar úr læknadeild vorið 1967. Frá vinstri: Þorvarður Brynjólfsson, Guðmundur Eliasson, Guðmundur Sigurðsson, Ásgeir Jónsson, Eyþór Stefánsson, Eyjólfur Haraldsson,
Guðný Daníelsdóttir, Hlöður Freyr Bjarnason, Gunnlaugur Geirsson, Kristján Eyjólfsson, Einar Jónmundsson, Magnús Skúlason, Gunnsteinn Gunnarsson og Þórður Harðarson.
Myndin er tekin í Ingólfsapóteki.
Þarna var yfirmaður Robert A. 0"Rourke,
sem síðar varð forseti American College
of Cardiology, og margir fleiri merkir
hjartalæknar sem áttu eftir að geta sér
gott orð víða um heim. Þetta var frjór og
skemmtilegur hópur, þó ekki ættu allir
skap saman eins og gengur. Meðal þeirra
rannsókna sem ég stundaði þarna var að
finna aðferð til að meta stærð hjartadreps
og einnig að greina skemmd í hjartavöðva
hjá sjúklingum við lokuskipta- eða krans-
æðaaðgerðir. Fræðileg uppskera ársins í
San Diego var mjög viðunandi. Lærdóms-
gildi dvalarinnar var ótvírætt og ég naut
mikillar hvatningar samstarfsmanna."
Yfirlæknir á Borgarspítalanum
Þórður segir aldrei neinn efa hafa verið
í sínum huga að snúa heim til íslands
að loknu sérnámi. „Ég sá þó ekki neitt
sérstakt framundan þegar við Sólrún
ákváðum að flytja heim. Ég vissi að yfir-
læknisstaða á Borgarspítalanum myndi
losna um áramót 1977 en taldi litlar líkur
á að ég fengi hana, þar væru eldri og
reyndari menn mér líklegri. Ég lét þó slag
standa þegar staðan var auglýst og lagði
inn umsókn. Mér hafði boðist staða hjarta-
læknis á Landakoti og leist ágætlega á það,
en ég óttaðist faglega einangrun, þunga
vaktabyrði og skort á tækifærum til rann-
sókna. Ulfar Þórðarson föðurbróðir minn
hafði um árabil verið trúnaðarlæknir flug-
málastjórnar. Hann var farinn að reskjast
og bauð mér að taka hlutastarf við læknis-
skoðun flugliða. Ég aflaði mér viðeigandi
bandarískra réttinda og síðan var haldið
heim til Islands eftir nær sjö ára dvöl á
erlendri grund.
Þórður var skipaður yfirlæknir við
lyflækningadeild Borgarspítalans frá 1.
janúar 1977. „Þegar ég mætti til vinnu
varð mér ljóst að ég var yngstur sér-
fræðinganna á deildinni en átti samt
að heita yfirmaður þeirra. Sumir þeirra
höfðu sótt um stöðuna á móti mér. Þetta
blessaðist þó allt saman ágætlega, þótt
einn í þeim hópi gæti ekki sætt sig við
niðurstöðuna. Ég lét það þó ekki á mig fá.
Aðkallandi verkefni snerust um verklag
og nýliðun sérfræðinga og unglækna, sum
snertu tækjabúnað, önnur húsnæðismál,
enn önnur tengdust vísindum og fræðum.
Öllu þessu varð að sinna ef deildin átti að
standa undir nafni. Samstarfsmenn mínir
á þessum árum voru ýmist þegar orðnir
eða urðu síðar meðal okkar fremstu sér-
fræðinga, hver á sínu sviði lyflækninga og
of langt mál að telja þá upp."
Haustið 1981 var staða prófessors í
lyflækningum og yfirlæknis lyflækn-
ingadeildar Landspítalans auglýst laus til
umsóknar. „Það var engan veginn sjálf-
gefið að ég sækti um þessa stöðu. Mér leið
vel í starfi mínu, stefnumálin voru mörg
hver í ágætum farvegi, fræðastörf fóru
vaxandi, tækjabúnaður efldist, húsakostur
fór batnandi og Borgarspítalinn var orðinn
aðalbráðasjúkrahús höfuðborgarsvæðisins.
A hinn bóginn var lyflækningadeild Land-
spítalans í mínum augum úrvalsdeild
íslenskrar læknisfræði, hún var stærri og
fjölmennari en systurdeildin á Borgar-
spítalanum, og meðal forystumanna henn-
ar voru nokkrir þekktustu og virtustu
læknar landsins. Yfirlæknir hlaut í störf-
um sínum oft að vera ýmist í sviðsljósi eða
undir smásjá heilbrigðisstétta, stjórnvalda
og stundum fjölmiðla. Mér óaði nokkuð
við þessu en fannst þetta jafnframt spenn-
andi áskorun. Það réði miklu að að áhugi
minn á fræðastörfum hafði ekki dvínað
á Borgarspítalanum og ég sá fyrir mér
aukna möguleika á því sviði á Landspítal-
anum. Einnig langaði mig að taka aukinn
þátt í kennslu og skipulagningu hennar.
Ég hafði verið stundakennari og aðjúnkt
í læknadeild en það var ólíku saman að
jafna við prófessorsstarfið."
LÆKNAblaöið 2011/97 711
L