Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2007, Qupperneq 90

UNNUR DÍS SKAPTADÓTTIR OG ANNA WOJTYNSKA
sín. Hún hélt enn miklu sambandi við aðra systur sína í Taílandi, studdi
hana og hringdi oft til hennar. Hún fór líka á nokkurra ára fresti til
Taílands og dvaldi þá hjá systur sinni í þrjá mánuði í einu.
Þar sem aðalmarkmið flestra viðmælenda okkar með verunni á Islandi
var vinnan tók hún oft mikinn tíma þeirra. Þess vegna höfðu margir þeirra
afar lítinn tíma til að sinna öðru. Sérstaklega á þetta við um þá sem komu
án fjölskyldu sinnar. Þeir voru oft á tíðum tilbúnir að vinna myrkranna á
milli og höfðu í fyrstu ekki áhuga á að taka sér ffí. Eftir langan vinnudag
höfðu þeir ekki tíma til að eiga samskipti rið annað fólk eða kynnast svæð-
inu þar sem þeir bjuggu. Það kom í ljós að margir þeirra sem rið ræddum
rið sögðust ffaman af hafa haft Htla tilfinningu fyrir landsvæðinu þar sem
þeir bjuggu. Þeir sem bjuggu í sjávarbyggðum höfðu ógjarnan aflað sér
þekkingar á sögu þess eða samfélaginu á staðnum. Sumir minntust þess að
hafa verið mjög einangraðir ffá íslensku samfélagi í upphafi dvalarinnar.
Þeir höfðu orð á að þeir hefðu haft afar óljósar hugmyndir um lífið fyrir
utan verksmiðjuna eða þorpið og að samskipti þeirra hefðu að mestu leyti
verið rið aðra útlendinga og fólk að heiman. Þeir tóku ekki mikinn þátt í
riðburðum í bæjarfélaginu og ferðuðust sjaldan út fyrir þorpið. Þar sem
það var þeim mikilvægast að ferðast til heimalanda sinna í ffíum höfðu
þeir ekki tíma eða peninga til að ferðast um ísland. Þetta átti einnig rið
um suma þeirra sem höfðu dvalið nokkuð lengi í landinu. Karlmaður sem
hafði búið á Vestfjörðum í um það bil fimm ár þegar rætt var rið hann og
átti konu og tvö börn í Póllandi sagði: „Eg hef heyrt að á Akureyri sé fal-
legt. Eg hef ekki farið þangað ennþá. Eg fer ekki þangað vegna þess að ég
verð að einbeita mér að því að rinna og senda peninga heim.“ Sýn á lands-
lagið var mismimandi. Sumir töluðu um hve langir og dimmir vetur væru
ógnvekjandi og margir hverjir áttu erfitt með að sjá náttúrufegurðina á
sama hátt og innfæddir. Þeir bentu á að veðrið og náttúruöflin hefðu orð-
ið til þess að sumir hefðu snúið aftur heim áður en samningur þeirra var
útrunninn. Margir þeirra sem rið töluðum rið litu á sig sem gesti á Islandi
og fannst þeir þurfa að haga sér í samræmi rið það. Einn karl sagði: „Eg er
hvorki þrætugjarn né skapbráður. Eg reyni frekar að gefa efdr þar sem ég
er jú ekki heima hjá mér. Og á hinn bóginn er jú betra að eiga gagnkvæm
samskipti en að rífast.“
Af orðum margra riðmælendanna mátti ráða að þeir lim á þorpið að
rissu leyti sem rinnustað. Það má því segja að hjá sumum hafi vera þeirra
á íslandi, og jafnvel ísland sem slíkt, fyrst og fremst skilgreinst á grund-
88