Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Síða 21

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
107
l'yrirlitning meðal ahnennings á valdaklíku þjóðfélags-
ins. Það er orðið eftirtektarvert, hvað lítil virðing fj'lgir
því að komast í þingmannssæti og jafnvel i ráðlierrastól.
Þeir, sem vilja vera lireinskilnir við sjálfa sig, verða
að játa, að þeim hefur löngu þótt keyra úr liófi fram,
eru jafnvel farnir að finna til þess sárt sjálfir, að þeir
geti ekki virðingar sinnar vegna og þjóðarinnar setið
hjá lengur án þess að grípa fram í. Ýmsir af mennta-
mönnum, sem heztan kost hafa átt á því að kynn-
ast rotnuninni á hæstu stöðum, hafa komizt í uppreisn-
arhug upp á síðkastið og sýnt liann á ýmsum vettvangi.
Ahnenningur hefur enn ekkert sagt. Ef til vill híður hann
þess, að hraskararnir, sem hafa tvinnað saman liags-
muni sína undanfarið, bítist sjálfir um bráðina, ef til
vill hugsar hann þeim þegjandi þörfina síðar meir.
011 hlédrægni þeirra, sem hetur sjá og vilja, gat ver-
ið afsakanleg, meðan þjóðin átti ekki annað eins á hættu.
Nú er lnin ekki afsakanleg lengur. Nú verður allri bið-
lund alþýðunnar að vera lokið. Nú er það almenning-
ur í landinu, sem finna verður til ábyrgðar sinnar gagn-
vart þjóðinni. Nú eru það einstaklingarnir um allt land,
um alla hæi og byggðir íslands, sem verða að kveikja
eld og áhuga út frá sér, vekja máttuga þjóðarhrær-
ingu, sem skapar þá sterku lieilhrigðu þjóðarheild, sem
fslendingar þurfa að verða, bræðir hurt allan sora úr
þjóðfélaginu, heimtar burt með braskarana úr stjórn-
málum og atvinnulifi fslendinga, heimtar nýtt siðamat,
stjórn að þjóðarvilja til þjóðarverndar, trúmennsku og
heiðarleik í ábvrgðarstörfum þjóðfélagsins.
Hið fyrsta, sem verður að gera, er að hlása nýju lífi
í öll þau samtök, sem alþýðan á fyrir. Verklýðshreyf-
ingin verður á örskömmum tíma að rísa úr þeim rúst-
um, sem hún hefur verið felld í undanfarið. Hvert verk-
lýðsfélag á landinu þarf að láta að sér kveða. Einstakl-
ingar, ungir, nýir menn, með brennandi áhuga, þurfa
alls staðar að koma fram, mega ekki híða eftir því að
8*