Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Blaðsíða 75

TÍMARIT MÁLS OG MÉNNINGAR
161
að hinum sléttustu, fegurstu og yndislegustu kven-fótleggj-
um, sem ég hef séð, þá hugsaði ég: Þarna sérðu, öll réttiridi
eru ekki aðeins helguð mönnunum, við hundarnir höfum
einnig okkar réttindi. Þessi hugsun veitti mér slíkt áræði,
að ég þaut af stað og fleygði mér niður í þeim tilgangi að
faðma að mér þessa fótleggi.
Ertu brjálaður? heyrði ég mann hrópa og fann liann
lumbra ákaft á mér um leið.
Þegar ég kom heim í musterisrústirnar, komst ég að
þeirri raunalegu niðurstöðu, að ég var lægra settur en
hundur. Faðir, Guð Faðir minn, hað ég, gerðu mig að
reglulegum hundi, litlum, hvítum hundi, líkum þeim, sem
ég' sá í dag og deilir kærleik og þægindum við menn.
m.
Mórautt hörund, svart hár, flatt nef, stuttur vöxtur —
þetta var sameiginlegt með mér og mörgum venjulegum
mönnum. En ég uppgötvaði, að í þessum heimi eru líka til
menn, sem heyra mannkyninu til og hafa bjart hörund,
gult hár, hátt nef og eru mjög hávaxnir.
Ég tók eftir því, að þessir menn strunzuðu ófeilnir eftir
götunni, syngjandi, hrópandi, hlæjandi, eins og þeir einir
væru til, og sannarlega, hinir, sem líktust mér, gengu í
nokkurri fjarlægð, þorðu ekki að verða á vegi þeirra.
Þetta var opinberun fyrir mig. Mannkyninu var skipt í
fiokka. Og ég sá, að meðal þessara voru aðrir enn hærra
settir. Ég fór að taka betur eftir þessum sérréttinda-mönn-
um. Margir þeirra voru með hvítar, kringlóttar húfur, í
hvítum skyrtum með bláum leggingum og í hvítum bux-
um. Þeir voru sífellt að hlæja og leika sér, stundum flug-
ust þeir á. Það kom fyrir, að þeir brutu flöskur í hausum
hinna hörundsmórauðu. Stundum kysstu þeir konur eða
óku með þeim í léttivagni, sem þræli varbeittfyrir. Þær sátu
í hnjám þeirra og dingluðu berum, mjúkum fótleggjunum.
Fóllc virtist bera ótakmarkaða virðingu fyrir þessum
mönnum, allir viku úr vegi fyrir þeim, það var svo að sjá,