Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Blaðsíða 72

158
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
kjarklaus, hjálparvana, yfirgefinn af heiminum, sem neit-
aði tilveru minni. Ég lét fyrirberast þar um nóttina, á-
kveðinn í þvi að leita skýringar hjá guðinum. Guð
er miskunnsamur og veit allt, hugsaði ég, hann mun
leysa fyrir mig úr þessari spurningu.
Tjaldinu, sem einu sinni hékk fyrir framan Hann,
liafði verið svipt burt. Bert líkneskið sat þarna, fúið og
þakið ryki, það vantaði á það annan handlegginn. Ég féll
á kné fyrir framan Hann og baðst fyrir:
Almáttugi Guð, lijálpa þú mér til að skilja, til að finna
lausn þessarar ráðgátu: Er ég mannleg vera?
Þögn. Hinar rykföllnu varir bærðust ekki, ekkert svar
Ijómaði út úr þessum dauðu augum ....
Loks tók ég að reyna að kryfja spurninguna til mergj-
ar sjálfur: Hvernig er það í raun og veru hugsanlegt,
að ég sé í ætt við aðra menn, sem eru sýnilega alveg
frábrugðnir mér? Hlýja, þægindi, mannlegar tilfinning-
ar, sérréttindi mannsins — um allt þetta er mér neitað
— og ég lifi á úrgangi, lirati, sem enginn maður leggur
sér til munns, en fleygir í sorpið. Það mundi vera móðg-
un við mannkynið, að ég væri álitinn hluti af því. Sann-
arlega er ég elcki af mannanna heimi ....
En þótt ég sé ekki maður, hélt ég áfrarn hugsun minni,
hlýt ég samt að hafa verið settur í þennan heim í ein-
hverjum tilgangi, ef til vill er hægt að nota líkama minn
eittlivað. Allt er hægt að kaupa og selja, hvi ekki mig líka?
Ég gekk úr einum stað í annan, hélt sýningu á höfði
mínu og kroppi og hað menn að gei-a boð i hlutinn. Ef
einhver skyldi vilja kaupa mig og fóðra mig það sem
eftir væri æfi minnar, einsetti ég mér að vera honum
eins tryggur og hundur er húsbónda sínum.
Ég beið allan daginn á markaðinum, flutti mig úr einu
horni hans í annað, en enginn gerði nokkurt tillioð. Hvar,
sem ég fór, leit fólk aðeins á mig með kýmilegu augnaráði.
Einungis nokkrir ungir drengir veittu mér nána athvgli,
en áhugi þeirra beindist allur að verðmiðanum, sem liékk