Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Síða 35

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
121
færri og valdari menn og látiö þá fáu menn og dóma
þeirra, hvort sem var til lofs eða aðfinnslu, hafa miimi
áhrif á sig.
★
Frú Ingeborg sagði mér sögu þá, sem hér fer á eftir.
Eg skal ekki ábyrgjast, að hún sé nákvæmlega sönn, því
að enginn af kunningjum Jóhanns, sem eg lief talað við,
kannast við hana. En hún lýsir lionum svo vel, að hún
er þess virði að falla ekki í gleymsku, jafnvel þótt hún
kunni að vera eitthvað orðum aukin, annaðhvort af Jó-
hanni sjálfum eða konu hans.
Jóhann átti einu sinni heima úti í Valby. Eitt kvöld
rakst hann þar einn ofan í veitingakjallara að fá sér glas
af öli og sá bráðlega, að hann var fallinn í hendur reyf-
ara. Allir gestirnir voru auðsjáanlega af lakasta tagi, og
þegar þeir sáu sæmilega búinn mann, sem vel gat verið
einhver einfeldningur, nýkominn til borgarinnar með tals-
vert af peningum, var það þegjandi samþykkt, að hann
skyldi ekki þaðan sleppa fyrr en hann væri rúinn inn að
skyrtunni. Margir hafa komizt í svipaða klípu, og úr orðið
flótti eða liandalögmál. En þegar gestirnir bjuggust til að
veita Jóhanni aðgöngu, snerist hann á hendur þeim og
liélt yfir þeim þrumandi skammaræðu. Hann benti þeim
á, hvað það væri hlægilega auðvirðilegt af heilum hóp
glæpamanna, í borg, sem væri full af stórbönkum, að ætla
að fara að ræna einn fátækan rithöfund! Enda bæri allt
útlit þeirra og vesaldómur vott um, að þeir hefðu engin
tök á þessari atvinnu, sem þeir hefðu valið sér. — Fyrst
hafði þetta ef til vill ekki verið annað en bragð Jóhanns
til þess að losna við bófana, en nú var hann kominn í
spor þeirra, hreifst með af sínurn eigin orðum og sá
hverja sýnina á fætur annarri: Það, sem þá vantaði, væri
viðsýnn og djarfur foringi, sem setti þeim mikil viðfangs-
efni, stjórnaði þeim, kenndi þeim að vinna saman og hefði
vit fyrir þeim. Náungarnir voru hrifnir. Þeir buðu Jó-
hanni forustuna: Þú hefur ímyndunarafl, áræði, gáfur,
0