Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Qupperneq 37

TÍMARIT MÁLS OG MENNIXGAR
123
inum þar andartak inn í holu til þess að verða hlaðinn
afli og orku og fullmettur. Svona verður allt lagt upp í
liendurnar á mönnum í nýju og fulllcomnu þjóðfélagi. Þá
standið þið uppi með ykkar próf og alla ykkar umhugs-
un um daglegt brauð eins og illa gerðir hlutir. Þið hafið
sóað nolckurum dýrmætum æskuárum til þess að sveit-
ast yfir leiðinlegum skruddum, og svo þurfið þið aldrei
á þessum lærdómi að halda til þess að afla ykkur lifs-
viðurværis. Því að í þessum nýja heimi munu menn ekki
þurfa að hugsa um nema einn hlut: að kunna að njóta
fegurðar og unaðssemda lífsins út í æsar. Ungu menn!
Trúið orðum mínum. Verjið þessum árum til þess að
\ifa, neyta æskunnar, leita gleðinnar og gera vkkur liæfa
til þess að þiggja allt, sem hinir betri tímar, er nú fara
í liönd, hafa að hjóða.
Jóhanni auðnaðist ekki að lifa svo lengi, að þessi gull-
öld rynni upp, og hún virðist enn þá eiga nokkuð lang!
í land. Það verður ekki heldur sagt, að hann lifði sjálfur
eftir þessum heilræðum, því að hann miðaði vinnu sína
við takmark, sem virtist fjarlægt og torsótt. Samt er eg
ekki í vafa um, að meðan Jóhann var að flytja þessa
ræðu, sá hann hina nýju veröld alveg fyrir sér og var
sannfærður um, að einhvern veginn svona hlyti þetta að
fara fyrr eða siðar. Og hann var alveg einlægur í þeirri
skoðun sinni, að það væri bæði synd og skönnn, að mann-
eskjurnar skyldu þurfa að verja mestu af æfi sinni til
þess að vinna fyrir daglegu brauði í þessari dásamlegu
tilveru, þar sem livert gmsstrá á jörðinni og hvert ský
á himninum var efni yndis og undrunar. Hann gat ekki
skilið, að það þurfti ímyndun og næmleik af því tagi,
sem honum var áskapað, til þess að njóta sliks lífs. En
var það furða, þótt maður, sem var svona gerður, væri
eins konar útlagi frá sjálfum sér, þegar hann átti að
fara að skrifa í stað þess að lifa?
★
Ef Jóhann Sigurjónsson hefur eftir sina stuttu jarð-
“ 9*