Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Side 68

154
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
okkar afskekkta lands, fengu konur hér á landi með logum 19-0
fullt jafnrétti, kosningarétt og kjörgengi. ÞaS orkar ekki tvi-
mælis, að Bríetu BjarnhéSinsdóttur bar aS verSa fyrsta konan,
sem tæki sæti á löggjafarþingi þjóSarinnar, fyrsti fulltrui islenzkra
kvenna á þeim staS, eins og þaS var fyrst og fremst hennar
verk aS þær sameinuSust svo aS segja einhuga 1 sigursælli hai-
áttu fyrir réttindum sinum. Sú viSurkenning var þaS mmnsta,
sem konurnar hefSu átt aS láta sem örlitla afborgun upp i ogreið-
anlega þakklætisskuld. Var henni og ölluín öSrum betur treyst-
andi til aS vaka þar yfir hvers konar kjarabótum og hags-
munamálum kvenna.
En svo giftusamlega tókst ekki.
í opinberum inálum Reykjavíkurbæjar tók hún nukinn þatt,
átti þannig um 10 ára bil sæti i bæjarstjórn og skolanefnd og
beitti sér þar jafnan fyrir margs konar umbota- og mannrett-
indamálum.
ÞaS hefur margoft veriS sagt nú aS Brietu BjarnhéSinsdottur
látinni aS hún hafi veriS hamingjukona. Hamingjusom aS kjosa
sér óSar frá æskuárum aS hefja merki nýrrar og gofugrar hug-
sjónar, sem hún helgaSi starf sitt til æviloka, og aS bera gæfu
til aS vinna marga og mikla sigra i þagu þess male nis.
En þó hygg ég, aS henni hafi oft fundizt leiS sin vera hn
einmana ganga þess, sem ekki fer alfaraleiSir, og hina stórlyndu
heitgeSja konu hafi tekiS sárar en flesta grunaSi skilmngsley si
og hálfvelgja þeirra, er hún varSi langri og strangn starfsævi
til aS berjast fyrir. , •
Og ég þori aS fullyrSa, aS hún taldi oraleiS ofarna aS þvi
óskalandi, sem hún alla ævina sá framundan og stefndi aS, þvi,
aS konurnar, og þá fyrst og fremst islenzku konurnar væru
ekki aSeins eftir bókstaf laganna, heldur i framkvæmd al
metnar sem jafningjar karlmannanna, og tækju 1 fullri “eSv '
und um aS skyldur fylgja réttindum, virkan þatt i aö b>g„j
slíkt þjóSfélag, sem gæti látiS öllum börnum sinum liSa vel. En
þaS er hiS raunverulega markmiS allra kvenrettmda.
En hamingjusamasta tel ég hana hafa venS fynr þa ovenju-
legu bjartsýni og óbilandi trú á lifinu, sem hun aldrei missti.
SiSustu ár ævinnar var hún oft þjáS, en andiegt þrek henn-
ar og kraftur bugaSist aldrei. Fylgdist hún jafnan af brennandi
áhuga meS öllum þjóSfélagsmálum henna og utan og vai þa
oftast mjög róttæk i skoSunum. HafSi hún oft orS a þvi, er tal-
iS barst aS ástandi þvi, sem nú er rikjandi i heiminum stnS-
inu meS öllum þess ógnum, umbrotum og mSurrifi, aS þaS eitt