Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Síða 73

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
159
á baki mér, þeir lilógu að honum. Hungraður og þreyttur
skreiddist ég á ný áleiðis til musterisins og tindi upp af
veginum rykugar skorpur af svörtu brauði, sem ég át hik-
laust. Mér skildist, að fyrst ég gat þolað að éta þetta, hlyti
ég að hafa hundsmaga.
Þögn rikti í rústum guðshússins, þar var enginn annar
en ég. Fullur viðhjóði á fánýti mínu hér í lifinu lagðist ég
til hvíldar. Hvað sem ég nú annars var, sýndist það aug-
ljóst, að ég væri vara, sem ekkert gildi hefði fyrir mann-
kynið. Ég grét sáran, en jafnvel tárin, þessi mikilsverða
guðs gjöf, færðu enga líkn slíku skrimsli og ég var, sem
ekki taldist til neins dýraflokks. Samt hélt ég áfram að
gráta, þvi að ég gat ekkert annað aðhafzt, ég átti ekkert
annað að gefa sjálfum mér en þessi tár. Ég grét ekki ein-
ungis í rústum musterisins, heldur standandi fyrir framan
dyr auðmannanna. Ég grét í sífellu.
Fyrir utan garðshliðið lijá stóru liúsi húkti ég dauðkald-
ur, grét beizklega og kingdi tárunum, sem runnu niður
kinnar mínar, síðan grét ég enn hærra til að gleyma hung-
urkvölunum í maga mínum. Ungur náungi í erlendum
búningi gekk fast framhjá mér og fór inn í húsið, en
liann virtist ekki taka eftir mér, þá fór miðaldra maður
sömu leið, hann sá mig ekki heldur. Fólk gekk fram og
aftur um götuna, en enginn svo mikið sem leit til mín.
Var ég í raun og veru til?
Að lokum kom risavaxinn maður út úr liúsinu, og hann
tók sannarlega eftir mér. Hann tók að bölva og hrópaði
um leið og hann stefndi á mig: Farðu burtu, þetta er ekki
staður fyrir þig að skæla í. Svo harði hann mig, eins og
hann mundi hafa barið hund.
Tár mín voru þrotin, ég dróst með veikum burðum heim
1 musterið. Þar féll ég á kné fvrir framanhiðskaddaðalíkn-
eski, þennan guð, sem var eini vinur minn, og haðst fyrir:
Almátlugi Guð, þótt það sé augljóst, að ég er ekki maður,
liafa þó örlögin sett mig á þennan stað og ég verð að lifa