Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Side 74

160
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
í þessum heimi. Ég er glataður munaðarleysingi, á hvorki
föður né móður og þess vegna er mér þörf á umhyggju
einhvers. Tak mig því, þú hinn réttláti og miskunnsami,
þér í sonar stað . .. ég telst ekki til mannkynsins, ég mun
aldrei verða aðnjótandi kærleiks mannanna.
n.
Á hverjum degi lilaut ég að fara og betla mér eittlivað
að eta, og þegar ég hafði fyllt maga minn því, sem ég fann
eða mér var gefið, skundaði ég heim aftur með nýja gleði
í lijarta, því að ég fann i fyrsta sinn til þess, að ég átti ein-
hvern að í heiminum. Ég átti Éöðurinn — Guð musteris-
ins. Raunar opnaði hann aldrei sinn munn, sagði aldrei
neitt mér til huggunar, en liann var alltaf á sinum stað,
persóna, sem jdirgaf mig ekki . ..
Árin flugu á vængjum tímans og ég varð fullorðinn.
Ég hafði áfram þá skoðun, að ég væri ekki maður og
fullvissaði sjálfan mig oftsinnis um það, að það væri skýr-
ingin á hinni undarlegu tilveru minni, en engu að siður
gerðu stundum mannlegar tilfinningar vart við sig liið
innra með mér. Ég gat ekki varizt því, að mig langaði oft
í ferskan mat, hrein klæði og þægilegt rúm í fögru húsi.
En þetta eru mannlegar óstríður, sagði ég við sjálfan mig.
Hvernig getur mig dreymt um að verða aðnjótandi slíkra
réttinda? Samt sem áður gat ég ekki dregið hugann frá
heillandi hlutum, sem ég sá í búðargluggum. Og svo, já,
ég hlýt að viðurkenna það, fóru konur að hafa töfrandi
áhrif á mig með hinu heillandi brosi, liinum mjúku, hvitu
fótleggjum, sem ég hugsaði mér viðkomu eins og slétta
eðalsteina, en þó hlýja. Hver skyldi trúa því um gerpi eins
og mig, að ég þjáðist af löngun eftir að mega snerta þessa
fótleggi og ldappa þeim? Alltaf, þegar slík ástríða gerði
vart við sig hjá mér, hældi ég hana niður um leið og ég
nálgaðist einhverja kvenveru, minnugur þess, að ég var
aðeins hlutur af óþekktum uppruna.
En dag nokkurn sá ég lítinn, hvítan hund ganga þétt upp