Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Side 76

102
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
sem þeir væru æðstir allra dauðlegra manna. Ég varaðist
að koma nærri þeim, því að nærvera mín hlaut að vera
móðgandi fyrir þá. En kvöld eitt, er ég sat undir liúsvegg
og hvíldi mig, nuddaði hlóðuga og óhreina fætur mína,
hungraður og þreyttur eins og venjulega, stóðu nokkrir
menn skyndilega fyrir framan mig. Ég leit upp og varð
óttasleginn, þegar ég sá, að þeir voru af þessari göfugustu
stétt mannfélagsins. En það var of seint, ég gat hvergi flú-
ið. Þeir gerðu hróp að mér, skipuðu mér hurtu og kölluðu
mig hund.
Hundur? Ekkert verra ? Þegar ég kom heim i musteris-
rústirnar þetta kvöld, þakkaði ég Guði Föður mínum fyrir
það, að þessar háleitu verur skyldu ekki álíta mig lægra
settan en hund. Það gaf mér nýja von. Ef ég var viður-
kenndur sem hundur, hlaut ég að öðlast rétt liundsins að
minnsta kosti. Og á ný hugsaði ég til liins litla, hvita kvik-
indis, sem ég hafði séð hlaupa við hlið hinnar iturvöxnu
húsmóður sinnar.
í næsta skipti, þegar ég sá undursamlega fótleggi hreyf-
ast með yndisþokka eftir götunni, fylltist ég gleði, mun-
andi það, að í augum liinna miklu hvítu manna var ég
reglulegur hundur. Ég vildi reyna rétt minn, liljóp að fót-
leggjunum og vafði þá að mér í algleymingi.
Reiðiblandin hræðsluóp hljómuðu fyrir eyrum mínum,
þung högg dundu á mér, hundrað hendur toguðu i mig
frá öllum hliðum, en ég skeytti því engu og faðmaði i
fögnuði að mér hina skínandi fótleggi.
Þegar ég opnaði augun á ný, lá ég í köldum, rökum klefa.
Ekkert mannlegt hljóð heyrðist. Allur líkami minn var
helaumur og ég gat naumast dregið andann.
Guð Faðir, hinn réttláti og miskunnsami, situr rykugur
í musteri sínu, en aldrei, aldrei framar skal ég færa hænir
mínar hinu handleggslausa likneski.
Halldór Stefánsson þýddi.