Tímarit Máls og menningar - 01.12.1944, Síða 118

292
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
muni'gefa henni dálítið aukreitis í skammtinum einhverja nóttina?
Henni fyndist það ekki skrýtið.“
Hún brosti, hélt áfram að greiða sér. Hárið á henni, sem hafði
verið þykkt og ljóst, var orðið grátt og þunnt og styttra. Þegar
hann horfði á hana, fannst honum hann hafa verið vanur að
greiða henni, þegar hann var lítill. Hann mundi ennþá, hvernig
honum var innanbrjósts þá. En þetta hlaut að vera hugarburður.
Hjá greiðunni lá hártöng. Hún hafði verið að plokka hárin úr fæð-
ingarblettinum við vörina. Gott að hún var ekki að því núna. Hon-
um leið illa að sjá hana kippa þannig í sjálfa sig. Hættulegt. Hafði
heyrt pabba segja henni aftur og aftur, að það væri hættulegt. Hún
hafði borið krem á hálsinn á sér, og þegar hún hreyfði handlegg-
inn, gljáði á hrukkurnar í húðinni, þegar ljósið skein á hana. A
hverju kvöldi lagði hún á sig þessa sömu hreinsun og fegrun lík-
amans og gerði hann eins aðlaðandi og hún gat. Spaugilegt. Einu
sinni hafði hann heyrt Harríet Harris segja, að móðir hennar
eyddi klukkutíma í að búa sig undir að ganga til hvílu. Vegna
hvers gerðu þær það? Á hverju áttu þær von í rúminu? Ekki neinu.
„Þú skilur,“ hafði Harríet sagt eins og hún væri dálítið kennd, þó
hún væri það ekki. „Þegar haustar, hverfa fuglarnir til suðurs. Kyn-
ferði konunnar yfirgefur sínar gömlu slóðir og flytur sig upp í
andlitið.“ Þau hlógu — allir þessir unglingar virtust þekkja svo
margt og töluðu svo opinskátt um það, sem þau vissu eða vissu
ekki. Þannig hafði hann hugsað, þegar hann fór heim frá Frakk-
landi. Dottí, eldri en þessi ungæðislegi hópur, hafði sagt á leið-
inni heim: „Þú mátt ekki hafa rangar hugmyndir um Harríet. Hún
er bara svo kjaftfor, meinar ekki það, sem hún segir.“ „0, hún er
ágæt,“ sagði hann og hló. „Ekkert athugavert við Harríet, nema
hún tekur eftir of mörgu.“
„Að hverju ertu að hlæja,“ spurði móðir hans og brosti.
Hann brosti til hennar. „0, ég held það sé af því mér líður
svo vel.“ Hann sat á bríkinni á stól föður síns.
Hún var að tína hárin úr burstanum og fleygði þeim í bréfa-
körfuna. Flóki af gulgráum hárum. Gömul. Hún var að verða göm-
ul. Og líf hennar hafði ekki verið hamingjusamt — þetta er það
minnsta, sem maður getur gert, — kannski þætti henni gaman að